اعجاز قران از نظر ابطال تثلیث چگونه است؟

برای شناسای عظمت و معارف قرآن کافی است که نظر قرآن را در ابطال ثنویت و دوگانه پرستی زرتشت و تثلیث و سه گانه پرستی آیین هندو و یا تثلیث مسیحیت که پیروان آن به تقلید از آیین‌های پیشین، موضوع سه گانه پرستی را در این دین پاک الهی وارد ساخته‌اند بررسی نمائیم در آیین بودا خدای ازلی و ابدی در سه مظهر و سه خدا تجلی نموده است به نامهای: 1- برهما (پدیده آرنده)، 2- ویشتو (نگهدارنده)، 3- سیفا (کشنده)، و در آیین مسیح به نامهای 1- خدای پدر؛ 2- خدای پسر؛ 3- خدای روح القدس. در حالی که زیربنای این آیین‌ها را تثلیث و سه گانه پرستی تشکیل می‌دهد، خود موضوع تثلیث، آنچنان مهم و پیچیده است که دانشمندان آنان در تفسیر و تحلیل آن کاملا ناتوان می‌باشد و سرانجام می‌گویند تثلیث رمزی است که باید به آن اعتقاد جست هر چند به حقیقت آن واقف نشویم آنها در تحلیل این عقیده رمزی، در برابر دو فرضیه که یکی از دیگری ابهام آمیزتر و نارساتر و پراشکال‌تر است قرار دارند. زیرا هر گاه هر یک از خدایان سه گانه را خدای کاملا مستقل و مالک تمام مقام الوهیت بدانیم. در این صورت از جاده مستقیم توحید انحراف پیدا کرده و به شرک و اعتقاد به تعدد صانع جهان گردیده‌ایم.
براهین توحید، آن را کاملا مردود شناخته است و یا اینکه هر یک جزئی از خدا و مالک قسمتی از مقام الوهیت بوده و خدای کامل از ترکیب سه جزء انجام گرفته است و در حقیقت هر سه نفر با تشکیل شرکت سهامی الوهیت، به چنین مقام بزرگی رسید‌اند، این همان فرضیه ترکیب خدا از اجزای محدود و نامحدود است که ادله بساطت خدا آن را باطل می‌سازد سرانجام به هر صورتی تصور شود خالی از اشکال نخواهد بود. از این‌رو گروهی خود را راحت کرده و می‌گویند حقیقت تثلیث از قلمرو فکر بشر بیرون است و باید به طور تعبد پذیرفت.
گروه دیگر گام فراتر نهاده می‌گویند راه علم و دین از هم جدا است و به صراحت کاملتر میان علم و دین اعلان تضاد داده‌اند.
قرآن مجید با صراحت کامل اندیشه سه گانه پرستی را یک نوع کفر و پوششی بر حقیقت می‌داند و می‌فرماید:
(لَقَد کَفَرَ‌ الذِینَ‌ قالُوا إن اللهَ ثالِثُ ثَلاثَة). مائده/73
[کسانی که می‌گویند خداوند یکی از آن سه نفر است کفر ورزیده‌اند.]
در آیه دیگر می‌فرماید:
(فَآمِنُوا بِاللهِ وَ رُسُلِهِ‌ وَ‌لا تَقُولُوا ثَلاثَة.) نساء/171
[به خدای یگانه و پیامبر او ایمان بیاورید و نگویید خداوند سه تا است.]
قرآن اندیشه فرزندی (عزیر) و (مسیح) رابرای خدا یک نوع تقلید کورکورانه از ملتهای کافر می‌داند که قبلا چنین عقیده‌ای را داشتند آنجا که می‌فرماید:
(قالَتِ الیَهُودُ‌ عُزَیر ابنُ‌ اللهِ وَ قالَتِ النَصاری المَسیحُ‌ ابنُ اللهِ ذلِکَ‌ قَولُهُم بِأفواهِهِم یُضاهِئونَ‌ قَولَ الذِینَ کَفَروا مِن قَبلُ.) توبه/30.
[یهود و نصاری می‌گویند عزیر و مسیح فرزندان خدا هستند و این سخنی است که بر زبان می‌گویند (در باطن عقیده راسخ به آن ندارند) و از کسانی که قبلا کفر ورزیده‌اند پیروی می‌کنند.]
قرآن مجید برای تنزیه دو سفیر گرامی خود حضرت موسی و حضرت مسیح از هر نوع دعوت به شرک و بت پرستی می‌فرماید:
(وَ ما أرسَلنا مِن قَبلِکَ‌ مِن رَسُولٍ إلا نُوحی إلیه أنه لا إله إلا أَنَا فَأعبُدون.) انبیاء/25
[هیچ پیامبری را قبل از تو اعزام نکردیم مگر اینکه به او گفتیم (که به مردم ابلاغ کند) که جز من خدایی نیست و مرا بپرستید.]
قرآن با فرستادن سوره کوتاهی بر هر نوع اندیشه شرک و تعدد درباره خدا قلم سرخ می‌کشد و او را خداوند یگانه و بسیط که پناهگاهی جز او نیست و نزاییده و زاییده نشده و برای او نظیری نیست، معرفی می‌کند و می‌فرماید: (قُل هُوَ اللهُ أحَدُ*اَللهُ الصَمَد*لَم یَلِد وَ لَم یُولَد*وَ لَم یَکُن لَهُ‌ کُفُواً أَحَد) در حقیقت این سوره بدون اینکه نامی از مسیحیت ببرد عقاید آنان را مستقیما مطرح می‌کند و به انتقاد از آنان می‌پردازد و مسلمانان با خواندن این سوره در نمازهای پنجگانه از عقیده مسیحیت بیزاری می‌جویند. آیا یک چنین اندیشه بلند و معارف ژرف می‌تواند زاییده فکر یک فرد درس نخوانده باشد که در محیط جهل و تاریکی بزرگ شده و در برابر کسی زانو به تحصیل و دانش نزده است.
eporsesh.com