مراد از "عبادت" "معرفت" است; و چون "عبادت" لازم "معرفت" است، تعبیر به "عبادت" آمده است.
کمال معرفت الهی، بدون تسلیم، فرمان برداری، خضوع، خشوع، بندگی و عبادت، میسر نیست; به تعبیر دیگر، شناخت خدا از طریق خود او امکان‌پذیر است; و خداوند، معرفت خودش را به کسی عنایت می‌کند که تسلیم به او شده باشد، و تنها او را بپرستد، و از او فرمان برد.
لذا، عبادت، از آن روی هدفی از آفرینش می‌شود که راه رسیدن به معرفت و شناخت او است.
البته، برعکس اصل فوق نیز صادق است; و آن این که "عبادت‌ِ" خدا، جز با شناخت او صورت نمی‌پذیرد; زیرا عبادت، که نوعی تقرب و نزدیکی به خدا است، بدون شناخت میسر نیست; به همین جهت است که معرفت خداوند هدفی از هدف‌های خلق است.
بنابراین، عبادت و معرفت، لازم و ملزوم یک دیگرند.
امام حسین‌می‌فرماید: "خدای عزوجل بندگان را نیافرید مگر برای آن که او را بشناسند، و چون شناختند به عبادت و بندگی او بپردازند، و چون بندة او شدند با این عبادت از عبادت جز او بی نیاز شوند."( تفسیر نورالثقلین، الحویزی العروسی، ج 7، ص 147، مؤسسه التاریخ العربی / ر. ک: تفسیر هدایت، سید محمدتقی مدرسی، ج 14، ص 71 73، آستان قدس رضوی، تفسیر لاهیجی، لاهیجی، ج 4، ص 270، انتشارات علمی. )
eporsesh.com
