یکی از رخدادهای قیامت فراخوانی به همراه پیشوا می باشد این موضوع را طبق آیات قرآن چگونه تبیین می کنید؟

یومَ نَدعوا کُلَّ أُناس بإمامهم فَمَنْ أُوتیَ کتابَه بِیَمینه فأُولئک یَقرءون کِتابَهم و لا یُظلمون فتیلاً) اسراء/71؛ [روزی که همه مردم را به نام پیشوایشان می‌خوانیم. پس هر کس نامة عملش به دست راستش داده شود، آنان نامة عمل خود را قرائت کنند و کمترین ستمی بر آنان نخواهد رفت].
امام باقر(ع) فرمود: چون این آیه نازل شد مسلمانان گفتند: ای پیامبر خدا! آیاشما امام و پیشوای همة مردم نیستید؟ فرمود: من رسول خدا برای همة مردم هستم، لیکن (سیکون من بعدی أئمة علی النّاس من الله من أهل بیتی یَقوموُن فی النّاس فیکذّبون و تظلمهم أئمة الکفر و الضلال و أشیاعهم، فمن والاهم و اتّبعهم و صَدّقهم فَهُو مِنّی و مَعی و سَیُلقانی ألا و من ظلمهم و کذّبهم فلیس مِنّی و لا مَعی و أنا مِنه بَریءٌ) (نور الثقلین 3/191، ح 329)؛ [به زودی پس از من پیشوایانی از جانب خدا و از اهل بیت من در میان مردم قیام خواهند کرد که مورد تکذیب و ستم پیشوایان کفر، گمراهی و پیروان آنان قرار خواهند گرفت. پس کسی که آن پیشوایان راستین را دوست بدارد، از آنان پیروی و تصدیق کند از من خواهد بود، با من است و به زودی مرا ملاقات خواهد کرد. بدانید، کسی که به آنان ستم و تکذیب کند از من نیست با من نخواهد بود و من از او بیزار و دور خواهم بود.]
امام باقر(ع) در حدیث دیگری ذیل آیة مزبور فرمود: (یَجئ رَسول الله فی قومه و عَلیّ فی قومه و الحسن فی قومه و الحسین فی قومه و کلّ من مات بین ظهرانی قوم جاؤا معه) (همان/192، ح 332)؛ [رسول خدا با گروه و قوم خود به صحنه محشر خواهد آمد و علی(ع) در میان شیعیان خود خواهد آمد و امام حسن(ع) را گروه او همراهی می‌کنند و امام حسین(ع) جلودار گروه حسینیان است و وارد محشر می‌شود و سرانجام هر کس میان یاران و پشتیبانان بمیرد آن گروه با وی خواهند آمد.
بنابراین، هر انسانی که به ندای هر کس لبیک گفت و دعوت او را اجابت و از او پیروی کرد با همان کس وارد محشر می‌شود.
پیامبر اسلام(ص) ذیل آیة فوق رهبران شایسته از خاندان خویش را معرّفی کرده و خطر طاغوت‌هایی را که در برابر آنان جبهه می‌گیرند و جامعه را به گمراهی می‌کشانند گوشزد فرموده است. باشد که ما پیرو شایستگان باشیم و صف خود را از کج‌راهان و گمراهان جدا سازیم. مبادا در قیامت در شمار آنان و از پشتیبانان، کارگزاران و همراهان آنان شمرده شویم.
امام سجّاد(ع) می‌فرماید: (اللهم إنّک أیَّدت دینَک فی کلّ أوان بإمامٍ أقمتَه علَماً لعبادک و مناراً فی بلادک، بعد أن وصلتَ حبلَه بحبلک و جعلته الذّریعة إلی رضوانک و افترضتَ طاعتَه و حذّرتَ معصیته و أمرت بإمتثال أمره و الإنتهاء عند نهیه و لا یتقدّمه متقدّم و لا یتأخّر عنه متأخّر) (نور الثقلین 3/193، ح 336)؛ [بار خدایا! در هر زمان آیین خود را به وسیلة امام و پیشوایی که او را به عنوان نشانه و عَلَم بندگانت و جایگاه نوربخش شهرهایت برپا داشتی تأیید فرمودی و استحکام بخشیدی. پس از آن که رشته و حبل او را به ریسمان مستحکم خود پیوستی و او را وسیله‌ای به جانب خشنودی خویش قرار دادی، پیروی از او را بایسته دانستی و از نافرمانیش برحذر داشتی، فرمان به امتثال امر او دادی، همچنین باز ایستادن از نهی او را واجب شمردی و فرمودی کسی از او جلو نیفتد و کسی از او عقب نماند].
eporsesh.com