قرآن درباره غیبت و تحلیل آن چه می گوید؟

قرآن در سوره حجرات آیه 12 می فرماید: ... ولایغتب بعضکم بعضا...; ای کسانی که ایمان آورده اید از بسیاری گمان ها بپرهیزید، چرا که بعضی از گمانها گناه است و هرگز در کار دیگران تجسس نکنید و هیچیک از شما دیگری را غیبت نکند، آیا کسی از شما دوست دارد که گوشت برادر مرده خود را بخورد؟
اما تحلیل قرآنی غیبت با دهان از دیگران کم کردن و از آنها کندن است (تعبیر خوردن گوشت برادر) غیبت این است که به گونه ای از کسی حرف بزنیم که در نظر مخاطبمان، او شکسته شود، و حقیر و خفیف گردد پس آنجا که از او کم نکنیم و بر او بیفزاییم، حتی اگر راضی نباشد غیبت نیست، همانطور که اگر مخاطبان مطلع از عیب دوست در چشم ها و گوش ها باشد، بار غیبت نیست.
ریشه غیبت، از خودنمایی، شیرین زبانی، وقت کشی، عادت، غضب، نفرت، یا عجز از بدخورد با طرف مقابل می باشد.
از نظر قرآن و این آیه شریفه عامل بازدارنده غیبت، ایمان، عشق، محبت و اخوت است زیرا ما کسی را که دوست رادیم و به خود منسوب می دانیم تحقیر نمی کنیم. و حتی از مشکلات مشخص مورد علاقه نمی خواهیم کسی آگاه شود، چون حقارت شخص محبوب از دو جهت گران می آید:
1. نسبت با ما؛
2. محبت و علاقه ما به او
بنابراین در آیه مذکور بر عناصر ایمان و عشق و اخوت تکیه می شود.
عشق به خدا ما را که با دیگران که با خدا پیوند دارند، پیوند می دهد، و همین ایمان، اخوت و نسبت را به وجود می آورد. چون آنها که از جام محبت خدا سرشار شده اند حتی اگر از یک مادر هم شیر ننوشیده باشند وزیر یک سقف نخوابیده باشید، برادر هستند و منسوب هستند.
eporsesh.com