در پاسخ باید گفت: قرآن (نتیجه حاصل از تفسیر قرآن به قرآن) جزء حجّت و نیمی از دلیل نیست تا در اصل اعتبار و حجیّت خود نیازمند به ضمیمه باشد و بدون انضمامِ آن همراه به منزله شهادت عَدْلِ واحد باشد که حجیّت آن تأهّلی و شأنی است، نه فعلی؛ زیرا آن ضمیمه، یعنی سنّت، اولا ً در ناحیه اصل حجّیتْ وامدار قرآن است و ثانیاً وقتی معتبر و حجّت است که محتوای آن بر قرآن عرضه شود و هیچ‌گونه تخالفی با آن نداشته باشد(در خصوص سنّت غیر قطعی). پس قطعاً محصول بحث قرآنی باید قبل از عرضه حدیث بر آن، حجت بالفعل و معتبرِ مستقّل و بی‌نیاز از ضمیمه باشد، تا بتواند میزان سنجش سنّت واقع شود. پس حجیّتِ قرآن همانند حجیّت شهادتِ عَدْلَین که از آن اصطلاحاً به "بَیّنه عادله" یاد می‌شود، فعلی و مستقل و قابل استدلال است.
مأخذ: ( تفسیر تسنیم، ج 1، ص 63)
