گاهی اتفاق می افتد که انسان به دنبال چیزی نمی رود، ولی بر اثر یک سلسله تصادف ها،موهبتی نصیب او می شود،این حوادث گر چه در نظر ما تصادف است،اما در واقع و از نظر سازمان آفرینش حسابی در آن می باشد.بدون شک،حساب این گونه روزی ها از روزی هائی که در پرتو تلاش و کوشش به دست می آیند جدا است.آیا می توان انکار کرد که، نور آفتاب بدون تلاش ما به خانه ما می تابد؟و یا باران و هوا بدون کوشش و فعالیت به سراغ ما می شتابند؟آیا می توان انکار کرد که عقل و هوش،و استعدادی که از روز نخست در وجود ما ذخیره شده، به تلاش ما نبوده است!؟ولی،این گونه مواهبِ به اصطلاح باد آورده،و یا به تعبیر صحیح تر مواهبی که بدون تلاش،به لطف خدا، به ما رسیده،اگر با تلاش و کوشش خود از آن به طور صحیحی نگهداری نکنیم،آنها نیز از دست ما خواهد رفت،و یا بی اثر می ماند.حدیث معروفی که از علی(علیه السلام)نقل شده که فرمود:وَ اعْلَمْ یا بُنَیَّ أَنَّ الرِّزْقَ رِزْقانِرِزْقٌ تَطْلُبُهُ وَ رِزْقٌ یَطْلُبُک(1) (بدان فرزندم، روزی دو گونه است، یک نوع آن، همان روزی هائی است که تو باید به جستجویش برخیزی، و گونه دیگرش، روزی هائی است که آن در جستجوی تو است و به سراغ تو می آید) نیز اشاره به همین حقیقت است.ولی به هر حال، نکته اساسی این است که: تمام تعلیمات اسلامی به ما می گوید: برای تأمین زندگی بهتر چه مادی و چه معنوی، باید تلاش بیشتر کرد، و فرار از کار، به گمان مقسوم بودن روزی، غلط است.(2)
پی نوشتها:
1. نهج البلاغة (صبحی صالح)، ج1، ص404.
2.تفسیر نمونه، ج9، ص 39.
منبع:سایت انوار طاها
