حضرت یونس (ع) در سی سالگی به رسالت مبعوث گردید، سی و سه سال پس از آن به تبلیغ پرداخت و از میان قومش جز دو نفر کسی به او ایمان نیاورد. ایشان در شکایت به خدای متعال می فرمایند: قوم با من دشمنی می کنند و بر جان خود بیمناکم! عذاب خود را بر آنان نازل کن که ایمان نخواهند آورد. و خدای متعال می فرماید: ای یونس در بین آنها جنین، نوزاد، پیرمرد، زن ضعیف و ... وجود دارد. و رحمت من بر غضبم غلبه دارد. و آنان مخلوقات من هستند و دوست دارم با آنها مدارا کنم و منتظر توبه شان باشم.[1]
هنگامیکه دعوت سیصد ساله نوح در مورد قومش نتیجه ای مطلوب به همراه نیاورد تصمیم گرفت در سپیده دم یکی از روزها آنها را مورد نفرین قراردهد ، گروهی از فرشتگان بالغ بر 12 هزار نفر از او خواستن تا در تصمیم خود تجدیدنظر نماید. نوح درجواب آنها گفت : سیصد سال دیگر آنها را خواهم آزمود . لاکن در پایان ضرب الاجل در وضعیت قوم او تغییری حاصل نشد ملائکه الهی مجدداً از او تقاضای فرصت دیگر کردند و نوح 300 سال دیگر عذاب را به تأخیر انداخت در پایان 900 سال خداوند به نوح دستور داد تا به غرس نهالی از نخل بپردازد ؛ قوم نوح بخاطر اینکار او را مورد تمسخر قرار دادند . اما پنجاه سال از رویش آن نهال گذشت تا به درخت نخلی مقاوم تبدیل گشت و به امر خداوند نوح مأموریت یافت تا با راهنمایی جبرئیل از چوب آن درخت به ساخت کشتی خویش مشغول گردد. [2]
بنابراین باید شناخت خود از گذشته را اصلاح کنیم. ما تاریخ تمام فرزندان آدم را یکجا می بینیم و بعد توقع داریم، همه حوادثی که در کل مسیر تاریخ بوده را در زندگی خود تجربه کنیم!
حال آنکه خدای متعال خود به شیطان مهلت داده و مسیر را برای انتخاب بشر هموار نموده و طبیعتا قرار نیست هر کسی که به گناهی مشغول می شود فورا از آسمان صاعقه ای نازل شود و او را نابود کند. بلکه بناست بشر همیشه بر سر دو راهی قرار داشته باشد. و هر کس که مسیر گمراهی را انتخاب نمود، بتواند آن را بپیماید.
عذاب امت ها برای زمانی است که وضعیت آن قدر سخت و بغرنج شده باشد که اندک امیدی برای ایمان کسی باقی نمانده و بعید است مومنی پیدا شود:
إِنَّکَ إِنْ تَذَرْهُمْ یُضِلُّوا عِبادَکَ وَ لا یَلِدُوا إِلاَّ فاجِراً کَفَّاراً (27 نوح) چرا که اگر آنها را باقی بگذاری، بندگانت را گمراه می کنند و جز نسلی فاجر و کافر به وجود نمی آورند!
و به وضوح می بینیم که وضعیت این گونه نیست و خیل مومنان وجود دارند. ندای حق شنیده می شود و هر کس طالب حق باشد، به سهولت آن را می یابد. بنابراین عذابی که بخواهد به زندگی این نسل خاتمه بدهد، بر خلاف سنت الهی است.
[1] . بحارالانوار، ج 14، ص 393
[2] . تفسیر القمی، ج1، ص: 326
