شرافت منسوب به روح انسان یا از جهت تکوینی و اجباری و یا از جهت افعال اختیاری است. شرافت تکوینی انسان، فقط به خدا نسبت داده می‌شود. تمامی ارزشها مال او و مربوط به اوست و انسان، هیچ دخالتی در این جهت ندارد. روح انسان، به هدیه زیبایی می‌ماند که کسی در اختیار دیگری قرار می‌دهد، همان‌گونه که انسان گیرنده، در زیبایی آن هدیه، نقشی ندارد، انسان هم در شرافت بخشیدن و ارزش دادن به روح خود از جهت تکوینی، هیچ نقشی ندارد، شرافت و ارزش تکوینی روح، مربوط به خالق، صاحب و آفریننده اوست، اما مواردی هست که خود انسان هم در زیبا یا زشت کردن روح دخالت دارد. انسان با اختیار خود می‌تواند بر کمالات روح بیفزاید یا اینکه موجب ضعف، انحطاط، نقصان و سرانجام سقوط آن در جهنم شود.
پس از آن جهت که روح به خدا نسبت دارد شریف است؛ اما از آن جهت که به انسان نسبت دارد، می‌تواند شریف یا غیر شریف باشد.
منبع:پیش نیازهای مدیریت اسلامی ، آیت الله محمدتقی مصباح ، قم : موسسه آموزشی امام خمینی 1367
