شرح پرسش :
برخی ممکن است سؤال کنند: چه ضرورتی دارد که کودک امام باشد درحالی‌که مورد شک و تردید عده‌ای قرار می‌گیرد؟
پاسخ:
1. امتحان مردم؛ زیرا با اثبات امامت طفل از راه معجزه و جهات دیگر، انسان مورد امتحان قرار می‌گیرد که چگونه در برابر حق تسلیم گردد، همان‌گونه که حضرت عبدالعظیم حسنی مورد امتحان قرار گرفت.
2. برای اثبات اینکه امامت این شخص از جانب خداوند است؛ زیرا اگر امامان تنها در بزرگ‌سالی به مقام امامت نایل می‌شدند، ممکن بود کسانی گمان کنند که مقامات و کمالات آنان همگی اکتسابی است ولی در طفل صغیر هیچ‌گاه این گمان برده نمی‌شود. و اگر طفلی فضایلی در حد امامت داشت شکی نیست که از جانب خداوند است.
3. برای اثبات اینکه مقام و منزلت براساس لیاقت است نه بزرگی سن، چنان‌که در جریان فرماندهی اسامة‌بن‌زید چنین بود، درحالی‌که عده‌ای از صحابه بر عزل او اصرار داشتند پیامبراکرم(ص) به‌جهت لیاقت وی، اصرار بر فرماندهی او داشت.
4. ازآنجاکه تا امام‌رضا(ع) امامان را یکی پس از دیگری به شهادت می‌رساندند، سنت الهی بر این قرار گرفت که از امام‌جواد(ع) امامت در سنین پایین قرار گیرد تا اینکه حاکمان جور و ظلم امامت آنان را باور نکرده و آن‌ها را نکشند، تا اینکه نوبت به امام‌زمان(ع) رسید و چون امامان پیشین از امتحان سربلند بیرون آمده بودند، دشمنان فهمیدند که امامت در سنین کودکی نیز ممکن است، لذا قصد داشتند تا حضرت‌مهدی(ع) را از همان ابتدای ولادت به قتل برسانند، لذا خواست خداوند بر این تعلق گرفت که او را از هنگام ولادت در پشت پردۀ غیبت نگه دارد.
منبع: پورتال جامع مهدویت
