اهتمام به مسأله معاد، بدان حدّ است که خداوند در آغاز رسالتِ پیامبر گرامی اسلام(ص) به آن حضرت فرمود: (یا أیها المدثر* قم فأنذر) مدّثّر/1-2؛ برخیز و مردم را از قیامت بترسان. چون صرف علم به قیامت، راهگشا و عامل حرکت به راه مستقیم نیست، زیرا انسان طبعاً میّال به غرائز بوده و برای ارضای آنها هر کاری را انجام خواهد داد. اما اگر در کنار علم، ایمان و اعتقاد بود و باور داشت که در برابر همه عقاید و اعمال و اقوالش مسئول است، تأمل بیشتر خواهد کرد. از این رو خدای سبحان نبی اکرم را مأمور می‌کند تا تنها از مبدأ سخن نگوید، بلکه معاد را هم در کنار مبدأ مطرح کند، زیرا مبدأ منهای معاد را وثنیین هم می‌پذیرفتند.
خدای سبحان رسول اکرم(ص) را بشیر، مبشّر و منذر معرفی کرد اما (حصر) را تنها در مورد انذار به کار برد و فرمود: کار تو فقط انذرا است: (اِن أَنت اِلّا نذیر) فاطر/23، (اِنما أَنت مُنذز ولِکل قوم هاد) رعد/7 ونبی اکرم هم فرمود: (ان أنا الا نذیر مبین) شعراء/115؛ من فقط برای انذار و ترساندن مبعوث شدم. این حصر نسبی، برای آن است که مسئله هراسناک بودن از قیامت، بیش از هر چیز دیگر مؤثر بوده و تهدید بجا مهمتر از تحبیب می‌باشد. و تأثیر انذار بیش از تبیشیر است. تبشیر، بیان تشویقی است و بسیاری از افراد از بیان تشویقی طرفی نمی‌بندند اما از بیان انذاری متأثر شده بر حذر می‌شوند. نمونه این که گرچه مزایا و فضایل فراوانی برای نماز شب ذکر شده است اما بسیاری از افراد از خواندن شب محروم‌اند، لیکن نماز صبح را حتماً می‌خوانند تا گرفتار عذاب و جهنم نشوند. بنابر این اعتقاد و توجه به معاد از این جهت مهم است که ترس از عذاب، بسیاری از انسانها را به راه می‌آورد.
مهمترین عامل گناه، فراموشی قیامت است. اگر کسی همیشه به یاد خدا باشد، هرگز در امتثال فرمان خدا سستی به خود راه نمی‌دهد و نیز بر اثر غفلت خود را به گناه نمی‌آلاید.، زیرا اعتقاد به کیفر، که در حقیقت ظهور باطن همین اعمال است، با غفلت و آلودگی به گناه سازگار نیست.
www.eporsesh.com
