با توجه به اینکه (معاد) هم جنبه جسمانی دارد و هم روحانی و نیز با توجه به اینکه روح به مراتب، اعلا و اشرف از جسم است، نباید تردیدی داشت که نعمتهای روحانی و معنوی بهشت، به مراتب از نعمتهای مادی و جسمانی برتر و والاتر و پرشکوه تر است!.
ولی از آنجا که این مواهب و نعمتها معمولاً در وصف نمی گنجد و دیدنی است (دیدن با چشم دل ) نه گفتنی و نه شنیدنی، لذا در آیات قرآن غالباً اشارات سر بسته ای به این بخش از نعمتهای بهشتی می بینیم، جز در مواردی که قابل شرح و بیان بوده که در آنجا قرآن به شرح و بیان آنها پرداخته است.
به تعبیر دیگر لذّت درک معرفة الله ، و جذبه های جلال و جمال او و انوار الطاف خفیّه پروردگار و مستی از جام عشق ذات مقدس او، آنچنان است که یک لحظه از آن از تمام نعمتهای مادی جهان برتر است.
ما گاهی نمونه های بسیار کمرنگ این مطلب را در این دنیا تجربه کرده ایم که وقتی حالی برای عبادت و خلوت با پروردگار دست دهد و انسان غرق مناجات باقاضی الحاجات گردد، دنیا و آنچه در آن است به فراموشی بسپرد و در لحظات کوتاهی محو جمال بی مثال او شود، مخصوصاً اگر این امر در مراکز حساسی همچون جوار خانه کعبه، یا در عرفات و مشعر و امثال آن از مراکز خاص عبادت باشد، آنچنان نشاط و لذت به انسان دست می دهد که با هیچ قلم و بیانی قابل شرح و تقریر نیست.
فکر کنید اگر این حالت، هزاران هزار بار قویتر و ساعتها و شبها و روزها و ماهها و سالها ادامه پیدا کند چگونه خواهد بود؟ به خصوص اینکه در بهشت، عوامل غفلت و بیخبری از خداوند و گرفتاریهائی که حضور قلب را بر هم می زند وجود ندارد و حجابها و موانع معرفت از مقابل دیدگان دل کنار رفته، درک و دید انسان به مراتب قویتر می گردد و از وسوسه های شیطانی که همیشه مزاحم رهروان این راه است مطلقا خبری نیست.
آن گاه می توان تصور کرد که در آنجا چه خبر است؟ چه غوغائی از نعمتهای معنوی بر پا است؟ و چه جذبه های نیرومندی روح را به جوار قرب حق می کشد، او را در انوار ذاتش مستغرق می سازد و از خویشتن خویش غافل می کند وکارش به جائی می رسد که جز او نمی بیند، و جز او نمی خواهد، و هرچه دلش می خواهد همان می بیند، و هر چه ببیند دلش همان را می‌خواهد!.
eporsesh.com
