مامون با ظاهر سازی های بسیار، تلاش کرده بود مسافرت حضرت را از روی میل و رغبت جلوه داده و آن را مسافرتی برای کسب قدرت سیاسی جلوه دهد اما نحوه برخورد امام با این مسئله یعنی جمع کردن خانواده و درخواست از آنان برای گریه بر ایشان، بی تردید می‌توانست کسانی را که درک درستی داشتند، به ویژه شیعیان را که در ارتباط مستقیم با امام بودند متوجه سازد که امام به اجبار این مسافرت را پذیرفته است.[1] به طوری که آن حضرت بعدها این مساله را برای یاران نزدیک خود بیان فرموده است. از جلمه از عبدالسلام هروی نقل شده:
والله ما دخل الرضا علیه السلام فی هذا الامر طائعا
یعنی قسم به خدا امام رضا علیه السلام به میل خود در این امر وارد نشد.[2]
پی نوشت:
[1] . رسول جعفریان، حیات فکری و سیاسی امامان شیعه، قم، انتشارات دلیل ما، 1372ش، ص437.
[2] . شیخ صدوق، عیون اخبار الرضا، تهران، نشر جهان، 1378ش، ج2، ص141.
منبع: سایت انوار طاها
