موسیقی در دوران جنگ را می‌توان به سه گروه تقسیم نمود.
گروه نخست: موسیقی بدون کلام و به خصوص (مارش) های نظامی است. مارش نظامی دارای آهنگی پر طنین با تم‌های حماسی است که برای تهییج سربازان به کار می‌رود. مبنای این نوع موسیقی را می‌توان ریتم‌هایی دانست که برای اعلام دستورهای مختلف به واحدهای پیاده و سواره نظام در حین نبرد، صادر می‌شد. در دفاع مقدس، این قسم از موسیقی (مارش نظامی) بسیار استفاده می‌شد. مهم‌ترین آنها، مارش اعلام عملیات‌ها بود که در طول هشت سال جنگ تحمیلی، از رادیو و تلویزیون پخش می‌شد.
گروه دوم: موسیقی با کلام را شامل می‌شود . این نوع موسیقی در ابتدای جنگ، در امتداد سرودهای دوران انقلاب اسلامی و غالبا با همان سبک و سیاق تولید می‌شد؛ اما به تدریج فرم موسیقیایی آن منسجم‌تر و محکم‌تر شد و از خوانندگان حرفه‌ای به همراه گروه همخوانان (کر) استفاده شد. از سرودها و آهنگ‌های حماسی این دسته، می‌توان به سرودهایی به خوانندگی رشید وطن دوست و اسفندیار قره‌باغی اشاره کرد. مضمون و محتوای کلامی این نوع موسیقی، اشعار مذهبی و ملی بود که برای تقویت روحیه‌ی مردم و رزمندگان، به ویژه تشویق مردم به استقامت و جهاد مقدس تنظیم می‌شد.
گروه سوم: نوحه‌ها و موسیقی حماسی - مذهبی است. این نوع موسیقی گر چه در ظاهر کمتر شاخصه‌های موسیقی را داراست، اما مهم‌ترین، گسترده‌ترین و تأثیرگذارترین نوع موسیقی در دوران جنگ بود که به خصوص در جبهه‌های نبرد، رواج و محبوبیت بسیار داشت. این نوع موسیقی در واقع کلام آهنگینی بود که بدون هیچ نوع سازی تنظیم می‌گشت و گاهی با سازهایی که در عزاداری ماه محرم به کار می‌رود، همراه می‌شد. مبنا و اساس این نوع موسیقی(حماسی – مذهبی)، نوحه‌های عزاداری سالار شهیدان (علیه السلام) بود که به دلیل ریشه‌دار بودن در فرهنگ مردم ایران، به مؤثرترین و گسترده‌ترین نوع موسیقی دوران جنگ تبدیل شد. شاخص‌ترین نوحه‌خوانان در طول دفاع مقدس، رزمندگانی همچون صادق آهنگران، کویتی‌پور و ... هستند که نقش مهمی در قوام و شکل‌گیری این نوع موسیقی حماسی داشتند و در اشعار ایشان، موتیف‌ها و تم‌های موسیقی عزاداری بومی )مناطق جنوبی ایران( کاملا آشکار است.
منبع: جنگ ایران و عراق، پرسش‌ها و پاسخ‌ها، فرهاد درویشی، مرکز مطالعات و تحقیقات جنگ
