ارامش
آرامش به آرام بودن، عدم حرکت و همچنین به معنی سکون داشتن و طمأنینه است که در باب صلات آمده است.
والدین چگونه می توانند الگوهایی برای آرامش کودکانشان باشند؟
پدر و مادر هم مثل هر انسان دیگری روزهای خوشی و غم دارند . مشکلات جزء جدا نشدنی زندگی هر انسانی است. اما در خانواده و در مقابل فرزندان این پدر و مادر هستند که باید مراقب رفتارشان باشند و در صورت ناملایمات خارج از خانه و یا مشکلات داخلی بتوانند بر رفتارشان کنترل داشته باشند. پدر و مادر در صورتی که کنترل رفتارخود را از دست بدهند ، پیغام بدی را به فرزندان منتقل می کنند. یک کودک در سن 8 سالگی آنقدر بزرگ شده که بفهمد رفتار بدش شما را ناراحت کرده، اما شما باید برای کنترل خشم خود کاری بکنید. نیازی نیست که خشم خود را به طور کامل بیرون بریزید و رفتار پرخاشگرانه داشته باشید تا به وی بفهمانید رفتارش بد بوده و موجب ناراحتی‌تان شده است، زیرا فرزندان بویژه در سنین پایین تصور می‌کنند هر کاری والدینشان انجام می‌دهند درست است. پس اگر مراقب رفتار خود نباشید ، از رفتارهای اشتباه شما نیز الگوبرداری می‌شود و تصحیح آن بسیار دشوار خواهد بود. در مقابل می‌توانید با صحبت کردن به او کمک کنید. مثلا اگر برادرش را کتک زده است با صحبت کردن به او نشان دهید که کتک زدن برادر کوچکش کار بد و ناراحت‌کننده‌ای بوده و مطمئن باشید تاثیر این کار بمراتب بیشتر از این است که در مقابل این رفتارش او را هم کتک بزنید تا بفهمد کار بدی کرده است. در بسیاری موارد ما خشم خود را کنترل می‌کنیم تا از عواقب تشدید شدن و وخیم‌شدن جریانات جلوگیری کنیم، همان‌طور که روی زمین یک ملحفه پهن می‌کنیم تا از ساییده شدن پوست لطیف کودک به زمین زبر و خشن جلوگیری کنیم. نگذارید کسی به شما بگوید بچه‌ای که کتک نخورد ادب نمی‌شود ، زیرا وقتی شما با یک کودک یک تا 3 ساله چنین رفتار بدی می‌کنید انگار خود را تا حد او پایین آورده‌اید و خودتان نیاز به راهنمایی دارید تا بهتر رفتار کنید. در مقابل بهتر است به دنبال راهی برای پرت کردن حواس او و جلب توجهش به کار دیگری شوید تا از فریاد کشیدن یا هر کار بد دیگری خودداری کند. در مورد کودکان بزرگ‌تر می‌توانید از شوخی کردن استفاده کنید. یعنی کاری را که انجام داده وقتی در تنهایی با او قدم می‌زنید به گونه‌ای برایش تعریف کنید که برایش خنده‌دار باشد و دیگر نخواهد آن را مرتکب شود. در مورد سنین پیش‌دبستانی یا دبستانی ترک کردن صحنه رمز موفقیت است. به جای اینکه با ناراحتی شروع به تمیز کردن فرش یا جمع کردن غذاهای ریخته کنید، در حدود 5 دقیقه او را تنها بگذارید. حتی می‌توانید بدون هیچ کلامی کمی از او فاصله بگیرید. از پنجره به بیرون خیره شوید یا لباس‌هایتان را از روی بند رخت جمع کنید. مهم نیست دقیقا چه می‌کنید، بلکه مهم این است که به او زمانی را می‌دهید تا خود را مورد بررسی قرار دهد و به دنبال راهی برای شروع دوباره گفتگو و ارتباط با شما باشد. کودکان ما بسیاری از رفتار ها را از ما می آموزند ، پس بهتر است با حفظ آرامش در شرایط سخت به او کمک کنیم تا در ست رفتار کند. منبع:سایت انوار طاها
پدر و مادر هم مثل هر انسان دیگری روزهای خوشی و غم دارند . مشکلات جزء جدا نشدنی زندگی هر انسانی است. اما در خانواده و در مقابل فرزندان این پدر و مادر هستند که باید مراقب رفتارشان باشند و در صورت ناملایمات خارج از خانه و یا مشکلات داخلی بتوانند بر رفتارشان کنترل داشته باشند. پدر و مادر در صورتی که کنترل رفتارخود را از دست بدهند ، پیغام بدی را به فرزندان منتقل می کنند. یک کودک در سن 8 سالگی آنقدر بزرگ شده که بفهمد رفتار بدش شما را ناراحت کرده، اما شما باید برای کنترل خشم خود کاری بکنید. نیازی نیست که خشم خود را به طور کامل بیرون بریزید و رفتار پرخاشگرانه داشته باشید تا به وی بفهمانید رفتارش بد بوده و موجب ناراحتی‌تان شده است، زیرا فرزندان بویژه در سنین پایین تصور می‌کنند هر کاری والدینشان انجام می‌دهند درست است. پس اگر مراقب رفتار خود نباشید ، از رفتارهای اشتباه شما نیز الگوبرداری می‌شود و تصحیح آن بسیار دشوار خواهد بود. در مقابل می‌توانید با صحبت کردن به او کمک کنید. مثلا اگر برادرش را کتک زده است با صحبت کردن به او نشان دهید که کتک زدن برادر کوچکش کار بد و ناراحت‌کننده‌ای بوده و مطمئن باشید تاثیر این کار بمراتب بیشتر از این است که در مقابل این رفتارش او را هم کتک بزنید تا بفهمد کار بدی کرده است. در بسیاری موارد ما خشم خود را کنترل می‌کنیم تا از عواقب تشدید شدن و وخیم‌شدن جریانات جلوگیری کنیم، همان‌طور که روی زمین یک ملحفه پهن می‌کنیم تا از ساییده شدن پوست لطیف کودک به زمین زبر و خشن جلوگیری کنیم. نگذارید کسی به شما بگوید بچه‌ای که کتک نخورد ادب نمی‌شود ، زیرا وقتی شما با یک کودک یک تا 3 ساله چنین رفتار بدی می‌کنید انگار خود را تا حد او پایین آورده‌اید و خودتان نیاز به راهنمایی دارید تا بهتر رفتار کنید. در مقابل بهتر است به دنبال راهی برای پرت کردن حواس او و جلب توجهش به کار دیگری شوید تا از فریاد کشیدن یا هر کار بد دیگری خودداری کند. در مورد کودکان بزرگ‌تر می‌توانید از شوخی کردن استفاده کنید. یعنی کاری را که انجام داده وقتی در تنهایی با او قدم می‌زنید به گونه‌ای برایش تعریف کنید که برایش خنده‌دار باشد و دیگر نخواهد آن را مرتکب شود. در مورد سنین پیش‌دبستانی یا دبستانی ترک کردن صحنه رمز موفقیت است. به جای اینکه با ناراحتی شروع به تمیز کردن فرش یا جمع کردن غذاهای ریخته کنید، در حدود 5 دقیقه او را تنها بگذارید. حتی می‌توانید بدون هیچ کلامی کمی از او فاصله بگیرید. از پنجره به بیرون خیره شوید یا لباس‌هایتان را از روی بند رخت جمع کنید. مهم نیست دقیقا چه می‌کنید، بلکه مهم این است که به او زمانی را می‌دهید تا خود را مورد بررسی قرار دهد و به دنبال راهی برای شروع دوباره گفتگو و ارتباط با شما باشد. کودکان ما بسیاری از رفتار ها را از ما می آموزند ، پس بهتر است با حفظ آرامش در شرایط سخت به او کمک کنیم تا در ست رفتار کند. منبع:سایت انوار طاها
عنوان سوال:
والدین چگونه می توانند الگوهایی برای آرامش کودکانشان باشند؟
پاسخ:
پدر و مادر هم مثل هر انسان دیگری روزهای خوشی و غم دارند . مشکلات جزء جدا نشدنی زندگی هر انسانی است.
اما در خانواده و در مقابل فرزندان این پدر و مادر هستند که باید مراقب رفتارشان باشند و در صورت ناملایمات خارج از خانه و یا مشکلات داخلی بتوانند بر رفتارشان کنترل داشته باشند.
پدر و مادر در صورتی که کنترل رفتارخود را از دست بدهند ، پیغام بدی را به فرزندان منتقل می کنند.
یک کودک در سن 8 سالگی آنقدر بزرگ شده که بفهمد رفتار بدش شما را ناراحت کرده، اما شما باید برای کنترل خشم خود کاری بکنید. نیازی نیست که خشم خود را به طور کامل بیرون بریزید و رفتار پرخاشگرانه داشته باشید تا به وی بفهمانید رفتارش بد بوده و موجب ناراحتی‌تان شده است، زیرا فرزندان بویژه در سنین پایین تصور می‌کنند هر کاری والدینشان انجام می‌دهند درست است.
پس اگر مراقب رفتار خود نباشید ، از رفتارهای اشتباه شما نیز الگوبرداری می‌شود و تصحیح آن بسیار دشوار خواهد بود.
در مقابل می‌توانید با صحبت کردن به او کمک کنید. مثلا اگر برادرش را کتک زده است با صحبت کردن به او نشان دهید که کتک زدن برادر کوچکش کار بد و ناراحت‌کننده‌ای بوده و مطمئن باشید تاثیر این کار بمراتب بیشتر از این است که در مقابل این رفتارش او را هم کتک بزنید تا بفهمد کار بدی کرده است.
در بسیاری موارد ما خشم خود را کنترل می‌کنیم تا از عواقب تشدید شدن و وخیم‌شدن جریانات جلوگیری کنیم، همان‌طور که روی زمین یک ملحفه پهن می‌کنیم تا از ساییده شدن پوست لطیف کودک به زمین زبر و خشن جلوگیری کنیم. نگذارید کسی به شما بگوید بچه‌ای که کتک نخورد ادب نمی‌شود ، زیرا وقتی شما با یک کودک یک تا 3 ساله چنین رفتار بدی می‌کنید انگار خود را تا حد او پایین آورده‌اید و خودتان نیاز به راهنمایی دارید تا بهتر رفتار کنید.
در مقابل بهتر است به دنبال راهی برای پرت کردن حواس او و جلب توجهش به کار دیگری شوید تا از فریاد کشیدن یا هر کار بد دیگری خودداری کند.
در مورد کودکان بزرگ‌تر می‌توانید از شوخی کردن استفاده کنید. یعنی کاری را که انجام داده وقتی در تنهایی با او قدم می‌زنید به گونه‌ای برایش تعریف کنید که برایش خنده‌دار باشد و دیگر نخواهد آن را مرتکب شود.
در مورد سنین پیش‌دبستانی یا دبستانی ترک کردن صحنه رمز موفقیت است. به جای اینکه با ناراحتی شروع به تمیز کردن فرش یا جمع کردن غذاهای ریخته کنید، در حدود 5 دقیقه او را تنها بگذارید.
حتی می‌توانید بدون هیچ کلامی کمی از او فاصله بگیرید. از پنجره به بیرون خیره شوید یا لباس‌هایتان را از روی بند رخت جمع کنید. مهم نیست دقیقا چه می‌کنید، بلکه مهم این است که به او زمانی را می‌دهید تا خود را مورد بررسی قرار دهد و به دنبال راهی برای شروع دوباره گفتگو و ارتباط با شما باشد.
کودکان ما بسیاری از رفتار ها را از ما می آموزند ، پس بهتر است با حفظ آرامش در شرایط سخت به او کمک کنیم تا در ست رفتار کند.
منبع:سایت انوار طاها
- [سایر] والدین چگونه می توانند الگوهایی برای آرامش کودکانشان باشند؟
- [سایر] آرامش داشتن و آرامش نداشتن والدین در هنگام آمیزش چه اثری دارد؟
- [سایر] پدر و مادرانی که سیگاری هستند چه تاثیری روی کودکانشان می گذارند؟
- [سایر] عقلانیت سیاسی، چگونه تعریف می‌شود و دارای چه الگو یا الگوهایی است؟ مشکل احزاب ما کدام است؟
- [سایر] آرامش ندارم، برای رسیدن به آرامش باید چه کار کرد؟
- [سایر] چرا والدین بایدهمیشه والدین فرزندانشان باشند ؟
- [سایر] چگونه به آرامش روحی برسیم؟
- [سایر] چرا نماز و قرآن باعث آرامش دلهاست؟
- [سایر] ازدواج مایه آرامش است یعنی چه؟
- [سایر] تفاوت بین آرامش پایدار و ناپایدار چیست؟
- [آیت الله جوادی آملی] .حرکت اندک که مانع صدق آرامش بدن نیست, اشکال ندارد؛ ولی ذکر در حال حرکت شدید که مانع صدق آرامش بدن است, کافی نیست و باید در حال آرام شدن بدن, دوباره گفته شود.
- [آیت الله وحید خراسانی] روی خرمن گندم و جو و مانند اینها که مانع از ارامش بدن است نماز باطل است
- [آیت الله بهجت] در سجود باید به مقدار ذکر واجب، بدن آرام باشد. و اگر نتوانست به اندازه ذکر واجب آرامش بدن داشته باشد، اصل وجوب ذکر ساقط نمی‌شود، و اگر بههیچوجه بدنش آرام نمیگیرد، احوط این است که نماز دیگری هم بخواند و سجده آن را با اشاره انجام دهد و منظور از آرامش بدن، توقف و مکث بین سر گذاشتن و برداشتن است.
- [آیت الله جوادی آملی] .اقامه نماز در حال ناچاری در مکان متحرّک یا لرزان، مانند تلّ شن, با رعایت آرامش در اجزای نماز به قدر امکان و حفظ قبله, صحیح است.
- [آیت الله وحید خراسانی] شرط دوم در نماز واجب مکان نمازگزار نباید حرکتی داشته باشد که مانع از ارامش بدن نمازگزار و انجام واجبات نماز اختیاری باشد و اگر به واسطه تنگی وقت یا جهت دیگر ناچار باشد در جایی که چنین حرکتی دارد مانند اتومبیل و کشتی و ترن نماز بخواند به قدری که ممکن است باید ارامش بدن و قبله را رعایت نماید و اگر انها از قبله به طرف دیگر حرکت کنند به طرف قبله برگردد
- [آیت الله جوادی آملی] .نماز در مکانی که بر اثر ازدحام جمعیّت یا وزش باد تند و مانند آن، اطمینانی به حفظ آرامش بدن نیست، اگر به امید آرام بودن بدن شروع شود و تا پایان مانعی پدید نیاید, صحیح است.
- [آیت الله مکارم شیرازی] هرگاه در موقعی که مشغول ذکر واجب است کسی به او تنه بزند، یا به علت دیگری بدن از آرامش بیرون رود، باید بعد از آرام گرفتن دوباره ذکر را بگوید، ولی حرکات مختصر اشکال ندارد.
- [آیت الله سیستانی] نماز خواندن در اتومبیل و کشتی و قطار و مانند اینها در وقتی که ایستادهاند مانعی ندارد ، و همچنین در وقتی که حرکت می‌کنند چنانچه بحدی تکان نداشته باشند که مانع از آرامش بدن نمازگزار شود .
- [آیت الله جوادی آملی] .واجب است بدن درحالت سجده آرام باشد، به گونه‌ای که ذکر واجب آن، با آرامش بدن انجام شود و بنا بر احتیاط واجب برای ذکر مستحب سجود که به قصد خصوصیت سجده گفته می‌شود, باید بدن آرام باشد.
- [آیت الله جوادی آملی] .ایستادن، بعد از تمام شدن وظیفه رکوع واجب است تا از حال قیامِ پس از رکوع به سجده برود، اگر با علم و عمد پیش از ایستادن، به سجده برود, نماز او باطل است و اگر بر اثر فراموشی وظیفه ایستادن پس از رکوع و آرامش بدن را ترک کند, نماز او باطل نیست.