در اسلام خصوصیتی هست و آن این است که با اینکه روح عبادت ارتباط و پیوند بنده با خدا و شکستن دیوار غفلت و توجه به خداست، ولی نکته جالب این است که اسلام به عبادت شکل داده و به شکل هم نهایت اهمیت را داده و در آن شکل نیز یک سلسله برنامه های تربیتی را در لباس عبادت وارد کرده است. مثلاً قلب انسان می خواهد متوجه خدا باشد، [این موضوع چه ربطی] دارد که بدن انسان پاک باشد یا نباشد؟ (اِنَّ اللّهَ یَنظُرُ اِلی قُلوبِکُم وَ لایَنظُرُ اِلی صُوَرِکُم). ما که با بدن نمی خواهیم پیش خدا برویم، حالا بدنمان پاک باشد یا نباشد؛ ما با دل می خواهیم پیش خدا برویم، دلمان باید پاک باشد. ولی اسلام وقتی که عبادت را تشریع می کند، چون می خواهد مخصوصا عبادت هم یک اثر خاصی از نظر تربیت داشته باشد، چیزی را که به عبادت ربط زیادی ندارد، ولی در تعلیم و تربیت مؤثر است، در [پوشش] عبادت اعّم از واجب و مستحب پیاده می کند و در ضمن آن می گنجاند، مثل: مسئله غسل، مسئله وضو، دائم الوضو بودن، دائم الطّهاره بودن. به هر حال (اسلام می گوید) به نماز که می ایستید، بدن و جامه تان پاک باشد. این خود یک برنامه نظافت است در ضمن عبادت.
منبع: تعلیم و تربیت در اسلام، علامه شهید مرتضی مطهری(ره)، صص 186 و 187.
