چگونگی برخورد والدین با فرزند از همان نوزادی او و نظر آنان درباره‌اش در خردسالی، باعث می‌شود خود را موجودی ارزشمند و در نتیجه دارای اعتماد به نفس بالا یا بی‌کفایت و بی‌ارزش بداند.
مراقبت از کودک، غذا دادن، در آغوش گرفتن، گرفتن دست، ناز و نوازش کردن، بازی کردن، لبخند زدن، حرف زدن، خیره شدن همراه با محبت به او، جای گرم و رفع نیازهای مادی نوزاد، باعث احساس خشنودی و زمینه‌ساز اعتماد به نفس او در آینده می‌شود؛ همان گونه که اگر به این خواسته‌های مادی توجه نشود (گریه زیاد برای شیر و غذا، جای سرد و خیس و...) یا از جهت عاطفی مورد توجه نباشد (هنگام زمین خوردن به او بی‌توجهی شود) و کتک بخورد و دائم پسخوراند(1)
(Feed back) منفی را تجربه کند، در آینده، خود را موجودی ارزشمند نخواهد دانست.
از حدود 2 سالگی که با واژگان آشنا می‌شود و پیام‌های کلامی والدین را درک می‌کند، سخنان آنان (تو خوبی، قشنگی، نازی، دوست داشتنی هستی، باهوشی، شیرینی و...) را که با رفتارهای پیش گفته (در آغوش گرفتن، لبخند و...) همراه می‌شود، می‌گیرد و آن را درونی می‌کند و همین باعث می‌شود که در آینده، برداشت خوبی از خود داشته باشد.
پی نوشت:
1. پسخوراند: هر نوع برگشت اطلاع از یک منبع که برای تنظیم رفتار مفید باشد.
منبع: کتاب نسیم مهر(3)، حجت الاسلام حسین دهنوی، انتشارات خادم الرضا(علیه السلام)/1388
