حدیثی وجود دارد مبنی بر اینکه هر فرد - چه سید و چه غیر سید - جایی در بهشت و جایی در جهنم دارد: (کسی نیست مگر اینکه جایگاهی در بهشت و جهنم دارد. کافر جایگاه آتش مؤمن را در جهنم به ارث می‌برد و مؤمن جایگاه بهشت کافر را به ارث می‌برد و این معنای سخن خداوند است که فرمود: أُورِثْتُمُوها بِما کُنْتُمْ تَعْمَلُونَ).[1]
اما روایتی که به صراحت بگوید هر سید جایی در بهشت داشته باشد، با جست‌وجویی که ما در منابع روایی داشتیم بدان دست نیافتیم.
البته، حدیثی از منابع اهل سنت و شیعه گزارش شده است که خداوند آتش جهنم را بر اولاد فاطمه(س) حرام کرده است(کسی از فرزندان حضرت فاطمه(س) به جهنم نمی‌رود).
از پیامبر اسلام(ص) نقل شده است: فاطمه(س) عفّت خود را حفظ نمود، خداوند ذرّیّه او را بر آتش حرام کرد،[2] امّا با توجه به تفاسیری که از سوی امامان(ع) به دست ما رسیده، این حکم فقط شامل اولاد بدون واسطه آن‌حضرت می‌شود نه با واسطه.
در این رابطه به دو روایت اشاره می‌کنیم.
1. شیخ صدوق(ره) در کتاب معانی الاخبار از محمّد بن مروان روایت کرده است: به امام صادق(ع) گفتم: آیا این سخن (همانا فاطمه(س) عفّت خود را حفظ کرد پس خداوند ذرّیّه او را بر آتش حرام کرد)، از سخنان رسول خدا است؟ امام صادق(ع) در جواب فرمود: بله، و منظور از ذرّیّه حضرت فاطمه، حسن و حسین و زینب و امّ کلثوم هستند.[3]
2. محمّد بن احمد سنانی از حسن بن موسای وشّاء بغدادی روایت می‌کند: من در خراسان در مجلس علی بن موسی الرّضا (ع) بودم و زید بن موسی (معروف به زید النار) در آنجا حاضر بود و به جماعت حضّار، فخر می‌فروخت که ما چنین و چنان هستیم، و امام رضا(ع) که با دیگران مشغول گفت‌وگو بود سخنان زید را شنید و رو به او کرده گفت: ای زید! آیا حرفهای ناقلان کوفه تو را مغرور کرده و فریب خورده‌‌ای که روایت می‌کنند: (فاطمه(س) عفّت خود را حفظ کرد و خداوند آتش را بر ذریه او حرام نمود)؟ به خدا سوگند این فقط برای حسن و حسین و فرزندان بلا واسطه آن حضرت است، نه دیگران، امّا اینکه موسی بن جعفر(ع) پدرت اطاعت خدا کند، روزها را روزه بگیرد و شب‌‌ها را به نماز و عبادت بپردازد و تو معصیت و نافرمانی خدا کنی، سپس در روز رستاخیز هر دو در عمل مساوی باشید و جزای هر دو بهشت باشد، پس در این صورت بدون تردید تو گویا عزیزتر از او در نزد خدا خواهی بود(چون او با طاعات خود مستحقّ بهشت شده است و تو بدون طاعت و با معصیت همان پاداش را گرفته‌‌ای). آری علیّ بن الحسین (ع) فرموده است: برای نیکوکار ما دو چندان پاداش و اجر است و برای بدکار ما دو چندان عذاب و جریمه.[4]
پی نوشت:
[1]. طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، مقدمه، بلاغی، محمد جواد، ج 4، ص 64، ناصر خسرو، تهران، چاپ سوم، 1372ش.
[2]. ابن شهر آشوب مازندرانی، مناقب آل ابی طالب، ج 3، ص 325، مؤسسه انتشارات علامه، قم، 1379ق.
[3]. صدوق، معانی الأخبار، ص 106، دفتر انتشارات اسلامی، قم، 1361ش.
[4]. شیخ صدوق، عیون أخبارالرضا(ع)، ج 2، ص 232، جهان، تهران، چاپ اول، 1378ق.
منبع:http://islamquest.net
