آیا به هنگام قیامت کبری همه‌ی موجودات به جز خداوند می‌میرند، حتی عزرائیل هم می‌میرد؟

پرسش را در دو بخش پاسخ خواهیم گفت:

1. ماهیت و گستره‌ی مرگ به هنگام قیامت

2. کسانی که از آن استثنا شده‌اند.

بخش اول:
از نظر قرآن کریم، مرگ هر چیزی هنگامی است که "اجل" آن شی‌ء فرا برسد و از آن رو که همه‌ی موجودات دارای "اجل" هستند، در نتیجه همگان را - چه انسان و چه غیر انسان - مرگی خواهد بود.
اجل تعیین شده هر چیزی نزد خداوندی است که باقی و فنا ناپذیر است و مرگ، "انتقال از حیاتی فانی به زندگی باقی و جاویدان نزد خداوند" است. مرگی که همه‌ی موجودات را فرا می‌گیرد در هنگام قیامت فرا خواهد رسید و در حقیقت، قیامت، عرصه‌ی حضور همگان نزد خداونداست.
قرآن منشأ چنین رخدادی را نواخته شدن و دمیدن در "شیپوری" می‌داند که بار اول، سبب میراندن و بار دوم، سبب زنده نمودن خواهد بود. از این رو دسته‌ای از آیات و روایات، حاکی از برچیده شدن بساط آسمان ها و زمین، و دسته‌ای بیانگر فانی گشتن همه ی موجوداتی‌اند که در آنها به سر می‌برند، و دسته‌ای دیگر گویای ورود همه‌ی خلایق فانی گشته به قیامت که تجلی گاه حیات ابدی است.
با مطالعه‌ی این آیات و روایات فهمیده می‌شود که آسمان‌ها و زمین و عالم برزخ و نیز همه‌ی کسانی که در آنها هستند حتی حاملان عرش و ملائکه ی مقرب پروردگار (جبرئیل و میکایل و ملک الموت و اسرافیل) از حوادث هول‌انگیز و عظیم دو نفخه؛ یعنی مرگ فراگیر و حشر همگانی، در امان نیستند.

بخش دوم:
آیات و روایات پیش گفته و مانند آنها که همگی بیانگر این پدیده‌ی بزرگ‌اند، علاوه بر مطالب فوق، روشن‌گر خصوصیات کسانی هستند که از هراس و رنج‌های طاقت فرسای دو نفخه استثنا شده‌اند و به دور از همه‌ی این اتفاقات در امن و امان به حیات خود ادامه می‌دهند. طبق بیان قرآن آنان دارای دو خصوصیت کلی هستند، این دو امر در واقع یک چیز است به دو تعبیر:
1. داشتن حسنه‌ای محض و مطلق و پیراسته از هر گونه سیئه و پلیدی.
2. خالص بودن و بنده مخلص خدا شدن.
آنان انسان‌هایی هستند که در دنیا، در اثر مجاهدت و ریاضت در راه خداوند، هم از تعلقات دنیا و صورت‌های مثالی و قالب‌های برزخی رهیده و هم به حساب خود رسیده‌اند و یکسره به بهشت ذات و لقای پروردگار خود بار یافته اند. در نتیجه، نه توقفی در برزخ دارند و نه رنج‌های قیامت دامنگیر آنان می‌گردد. در حقیقت، آنان تبلور "موتوا قبل أن تموتوا" هستند.
مصداق کامل و حقیقی این عده همان چهارده معصوم‌ (ع) می‌باشند. گرچه انبیا و اولیای الاهی و انسان‌هایی که عارف و دوستدار و پیراسته از دشمنی به مقام ولایت این چهارده ذوات نورانی هستند، به حسب درجاتی که دارند، نیز مصداق افراد استثنا شده‌ی از تبعات دو نفخه هستند و خواهند بود.

منبع: http://farsi.islamquest.net