آیا رفتن به مکانی که سابقا عذاب الهی در آن جا نازل شده ممنوع است؟
پاسخ اجمالی: در مآخذ و منابع اسلامی ما، حدیثی دالّ بر ممنوع و قدغن بودن رفتن به مکانی که سابقا عذاب الاهی در آن جا نازل شده، نیافتیم، بله در روایت آمده است علی (ع) فرمود: "یچ پیامبر و وصیّ پیامبری را جایز نیست که در چنین زمینی نماز گزارد" و خود آن حضرت نیز از نماز خواندن در آن مکان امتناع ورزیدند. با توجه به این که آن حضرت، دیگران را از سکونت در آن مکان منع ننموده و از نماز گزاردن در آن جا بر حذر نداشته، از این رو رفتن، ماندن، نمازگزاردن... در آن مکان ها اشکالی ندارد. اما این که چرا امام علی (ع) فرمود: "یچ پیامبر و وصیّ پیامبری را جایز نیست که در چنین زمینی نماز گزارد" و خود آن حضرت نیز در آن مکان نماز نخواند، شاید بتوان گفت، از آن جایی که این سرزمین مورد لعن و غضب خداوند قرار گرفته و نماز خواندن پیامبر یا وصی پیامبر در مکانی موجب تقدّس آن مکان می شود؛ به همین دلیل آن بزرگواران در آن جا نماز نمی خواندند. پاسخ تفصیلی: در مآخذ و منابع اسلامی ما، حدیثی دالّ بر ممنوع و قدغن بودن رفتن به مکانی که سابقاً عذاب الاهی در آن جا نازل شده، نیافتیم، بله در روایت آمده است علی (ع) فرمود: "بر هیچ پیامبر و وصیّ پیامبری روا نیست که در چنین زمینی نماز گزارد" و خود آن حضرت نیز از نماز خواندن در آن مکان امتناع ورزیدند. با توجه به اهمیت موضوع، بخشی از روایت مورد نظر را در این جا بیان می کنیم: "از جویریة بن مسهر روایت شده که گفت: ما به همراه علیّ بن ابی طالب (ع) از جنگ خوارج برمی‌گشتیم تا این که به زمین بابل رسیدیم، وقت نماز عصر فرا رسید، آن حضرت (ع) در آن زمین فرود آمد و لشکریان نیز فرود آمدند، آن حضرت فرمود: ای مردم، این سرزمین مورد لعن و غضب خداوند است و در طیّ روزگار سه (در روایاتی دیگر دو) بار تاکنون به عذاب الاهی دچار شده یا مردمش مورد عذاب قرار گرفته‌اند و هم اکنون نیز در انتظار عذاب بعدی است و این زمین یکی از زمین های مؤتفکه است (یعنی سرزمین هایی که دچار سرنگونی و خرابی شده و از جمله شهرهای قوم لوط است که خداوند آنها را با فرو بردن در زمین هلاک ساخته است) و این نخستین سرزمینی است که در آن بت مورد پرستش قرار گرفته، بنابراین روا نیست هیچ پیامبر و یا وصیّ پیامبری در چنین سرزمینی نماز گزارد، ولی هر کس از شما که بخواهد می‌تواند این جا نماز بخواند، پس مردم به دو سوی جاده مایل شده و به نماز پرداختند و آن حضرت بر استر رسول خدا (ص) سوار شده و روانه گشت ...". [1] با توجه به این که آن حضرت دیگران را از سکونت در آن مکان منع ننموده و از نماز گزاردن در آن جا بر حذر نداشته، از این رو رفتن، ماندن و سکونت و ... در آن مکان ها هیچ اشکالی ندارد. اما این که چرا امام علی (ع) فرمود: "روا نیست هیچ پیامبر و یا وصیّ پیامبری در چنین سرزمینی نماز گزارد" و خود آن حضرت نیز در آن مکان نماز نخواند؟ شاید بتوان گفت، از آن جایی که این سرزمین مورد لعن و غضب خداوند قرار گرفته و نماز خواندن پیامبر یا وصی پیامبر در مکانی موجب تقدّس آن جا می شود؛ به همین دلیل آن بزرگواران در آن جا نماز نمی خواندند. پی نوشت: [1] . شیخ صدوق، من ‌لا یحضره ‌الفقیه، ج 1، ص 203 و 204، انتشارات جامعه مدرسین قم، 1413 ه ق. منبع: www.islamquest.net
عنوان سوال:

آیا رفتن به مکانی که سابقا عذاب الهی در آن جا نازل شده ممنوع است؟


پاسخ:

پاسخ اجمالی:
در مآخذ و منابع اسلامی ما، حدیثی دالّ بر ممنوع و قدغن بودن رفتن به مکانی که سابقا عذاب الاهی در آن جا نازل شده، نیافتیم، بله در روایت آمده است علی (ع) فرمود: "یچ پیامبر و وصیّ پیامبری را جایز نیست که در چنین زمینی نماز گزارد" و خود آن حضرت نیز از نماز خواندن در آن مکان امتناع ورزیدند.
با توجه به این که آن حضرت، دیگران را از سکونت در آن مکان منع ننموده و از نماز گزاردن در آن جا بر حذر نداشته، از این رو رفتن، ماندن، نمازگزاردن... در آن مکان ها اشکالی ندارد.
اما این که چرا امام علی (ع) فرمود: "یچ پیامبر و وصیّ پیامبری را جایز نیست که در چنین زمینی نماز گزارد" و خود آن حضرت نیز در آن مکان نماز نخواند، شاید بتوان گفت، از آن جایی که این سرزمین مورد لعن و غضب خداوند قرار گرفته و نماز خواندن پیامبر یا وصی پیامبر در مکانی موجب تقدّس آن مکان می شود؛ به همین دلیل آن بزرگواران در آن جا نماز نمی خواندند.

پاسخ تفصیلی:
در مآخذ و منابع اسلامی ما، حدیثی دالّ بر ممنوع و قدغن بودن رفتن به مکانی که سابقاً عذاب الاهی در آن جا نازل شده، نیافتیم، بله در روایت آمده است علی (ع) فرمود: "بر هیچ پیامبر و وصیّ پیامبری روا نیست که در چنین زمینی نماز گزارد" و خود آن حضرت نیز از نماز خواندن در آن مکان امتناع ورزیدند.
با توجه به اهمیت موضوع، بخشی از روایت مورد نظر را در این جا بیان می کنیم: "از جویریة بن مسهر روایت شده که گفت: ما به همراه علیّ بن ابی طالب (ع) از جنگ خوارج برمی‌گشتیم تا این که به زمین بابل رسیدیم، وقت نماز عصر فرا رسید، آن حضرت (ع) در آن زمین فرود آمد و لشکریان نیز فرود آمدند، آن حضرت فرمود: ای مردم، این سرزمین مورد لعن و غضب خداوند است و در طیّ روزگار سه (در روایاتی دیگر دو) بار تاکنون به عذاب الاهی دچار شده یا مردمش مورد عذاب قرار گرفته‌اند و هم اکنون نیز در انتظار عذاب بعدی است و این زمین یکی از زمین های مؤتفکه است (یعنی سرزمین هایی که دچار سرنگونی و خرابی شده و از جمله شهرهای قوم لوط است که خداوند آنها را با فرو بردن در زمین هلاک ساخته است) و این نخستین سرزمینی است که در آن بت مورد پرستش قرار گرفته، بنابراین روا نیست هیچ پیامبر و یا وصیّ پیامبری در چنین سرزمینی نماز گزارد، ولی هر کس از شما که بخواهد می‌تواند این جا نماز بخواند، پس مردم به دو سوی جاده مایل شده و به نماز پرداختند و آن حضرت بر استر رسول خدا (ص) سوار شده و روانه گشت ...". [1]
با توجه به این که آن حضرت دیگران را از سکونت در آن مکان منع ننموده و از نماز گزاردن در آن جا بر حذر نداشته، از این رو رفتن، ماندن و سکونت و ... در آن مکان ها هیچ اشکالی ندارد.
اما این که چرا امام علی (ع) فرمود: "روا نیست هیچ پیامبر و یا وصیّ پیامبری در چنین سرزمینی نماز گزارد" و خود آن حضرت نیز در آن مکان نماز نخواند؟ شاید بتوان گفت، از آن جایی که این سرزمین مورد لعن و غضب خداوند قرار گرفته و نماز خواندن پیامبر یا وصی پیامبر در مکانی موجب تقدّس آن جا می شود؛ به همین دلیل آن بزرگواران در آن جا نماز نمی خواندند.

پی نوشت:
[1] . شیخ صدوق، من ‌لا یحضره ‌الفقیه، ج 1، ص 203 و 204، انتشارات جامعه مدرسین قم، 1413 ه ق.
منبع: www.islamquest.net





1396@ - موتور جستجوی پرسش و پاسخ امین