انسان ها از محیط اجتماع خود بسیار اثر می پذیرند. و اجتماع یکی از مهم ترین مولفه ها در شکل گیری شخصیت افراد جامعه است. و حکومت نیز عنصر بسیار مهمی در این زمینه به شمار می رود، تا آن جا که گفته شده: (الناس علی دین ملوکهم؛ مردم همان دینی را دارند که حاکمان جامعه بدان پایبند هستند!)
البته صحیح است که عده ای در جامعه ناسالم نیز به حفظ سلامت روح خود می پردازند، و ایمانشان را حفظ می کنند. و اینان قطعا از قوت روحی بسیار برخوردار بوده اند که توانسته اند بر خلاف جو عمومی، سلامت روحی خود را حفظ کنند.
پس اکثریت مردم، تابع جو رایج بوده و عده محدودی هستند که تابع محیط نمی شوند. حال با این بیان روشن می شود که در جامعه مذهبی اکثریت مردم، پایبند مذهب بوده و در جامعه غیر مذهبی، اکثر مردم، به مذهب توجهی ندارند. و عده محدودی که تابع محیط نمی شوند، برایشان فرقی نمی کند که در جامعه مذهبی قرار بگیرند یا در میان کفار واقع شده باشند.
بنابراین روشن است که دینی بودن حکومت، قطعا سبب نشر نیکی ها و فضائل می شود و در صورتی که دین پایبند فضائل نباشد، جامعه نیز به ورطه آلودگی ها گرفتار می شود.
و ترجیح دین داران جامعه کفر به دین داران جامعه دینی، مثل این است که در یک دیوار دوده گرفته و سیاه، از نقطه سفیدی که در پشت یک نوار چسب تازه کنده شده ، بوده، لذت ببریم! اما انسان عاقل هرگز این دیوار کثیف را بر دیواری که برایش عادی شده و تمییز تمییز است، ترجیح نمی دهد یک گل در میان لجن زار ، نظر انسان را جلب می کند؛ اما گل در میان گلزار بسیار متفاوت است.
بسیار تعجب برانگیز خواهد بود که عده ای فکر می کنند، باید جامعه به کثافت مبتلا شود، تا شاید در میان این لجن زار گلی بروید و پدیده ای عجیب نظرها را جلب کند. در حالی که باید ارزش گل را در میان گلستان فهمید.
