(علم به قیامت) بنابر آیات قرآنی، فقط (عند الله) است و قابل ظهور برای دیگران نیست. (و یقولون متی هذا ال وعد إن کنتم‌صادقین) ؛ یونس / 48. (و می‌گویند: اگر راست می‌گویید، این وعده چه وقت است؟) (یسئلونک عن الساعة أیان مرساها قل إنما علمها عند ربی لایجلیه ا لوقتها إلا هو ثقلت فی السماوات و الأرض لا تأتیکم إلابغتة یسئلونک کأنک حفی عنها قل إنما علمها عند الله و لکن أکثر الناس لایعلمون)؛ اعراف / 187.
([ای رسول ما ]از تو احوال ساعت قیامت را خواهند پرسید که چه وقت فرا رسد پاسخ ده که علم آن نزد ربّ من است، کسی جز او آن ساعت را ظاهر و روشن نتوان کرد (شأن) آن ساعت در آسمانها و زمین بس سنگین و عظیم است، نیاید مگر شما را ناگهان. از تو می‌پرسند که گویی کاملاً بر آن آگاهی، بگو علم آن ساعت محققاً نزد خداست و لکن اکثر مردم بر این حقیقت آگاه نیستند). به فرمایش مرحوم علامه طباطبایی، تعبیر (إ نما علمها عند ربی) بیان کنایی از این نکته نیست که کسی (مثل پیامبر(ص( به قیامت جاهل است، بلکه بیان جدی و غیرکنایی از این حقیقت است که وقت قیامت جز نزد خداوند نیست. اما دلیل این امر را ایشان این گونه توضیح می‌دهند که از آن جا که قیامت ظرف فناء خودی‌های همه اشیاء است، تا خودی اشیاء فانی نشود، حضرت حق برای شیئی ظهور و تجلی نخواهد کرد. بر اساس آیات قرآن و روایات معصومان، در آن زمان خداوند متعال خود پرسشگر است و خود جواب دهنده. خود می‌پرسد (لمن الملک)؛ (ملک برای چه کسی است) و خود پاسخ می‌دهد: (لله الواحد القهار)؛ (برای خداوند یکتای غلبه کننده). بنابراین، قیامت قابل ظهور برای غیرخداوند نیست. به بیان دیگر تا (غیر) غیر است و خودی خود را حفظ میکند و وجود استقلالی‌اش را در برابر خداوند دارد؛ قیامتش برپا نمی‌شود در این باب نگا: استاد محمد شجاعی، قیام قیامت، مبحث چگونگی نفخ صور اوّل و دوّم. و آنگاه که قیامتش برپا شود، خودی در کار نیست و هستی مستقلی در برابر خداوند وجود ندارد تا گفته شود علم به قیامت از نزد خدا به دیگری سرایت کرده است. نگا: علامه سید محمدحسین طباطبایی، انسان از آغاز تا انجام، ترجمه و تعلیقات صادق لاریجانی، صص 109 - 108 و 303 - 302 و المیزان، ج 9، ص370.
