دیدگاه قرآن درباره کافران را بیان کنید؟

نخست باید دانست، گاهی کفر و گمراهی به جهت ناآگاهی و نادانی‌است و گاهی به جهت حق‌ستیزی و هواپرستی نوع اول را در اصطلاح (کفر و جهل) بسیط و غیرعمدی می‌گویند و نوع دوم را کفر و جهل مرکب و عمدی می‌گویند. گروه اول از طریق آگاهی بر آیات قرآن هدایت پذیرند؛ اما گروه دوم به سوء اختیار خود حق ستیزند و آیات قرآن در دل‌هایشان نفوذ نمی‌کند. از این رو خواندن قرآن همان گونه که برای پیامبرصلی الله علیه وآله و انسان‌های پاک‌دل، حجاب‌ها را برمی‌دارد؛ برای عده‌ای حجاب است. در این زمینه خداوند سبحان به پیامبرصلی الله علیه وآله می‌فرماید: (وَ إِذا قَرَأْتَ الْقُرْآنَ جَعَلْنا بَیْنَکَ وَ بَیْنَ الَّذِینَ لا یُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ حِجاباً مَسْتُوراً)؛ اسراء (17)، آیه 45.؛ وقتی تو قرآن تلاوت می‌کنی‌بین تو و دیگران حجابی است که تو را نمی‌بینند و خود این حجاب هم‌مستور است).
حجاب گاهی مادی و جسمانی است، (مانند دیوار، سنگ و پرده) و گاهی معنوی و نامحسوس است (مانند گناه و غفلت که انسان گنه‌کار آنها را نمی‌بیند ولی آنها مانع مشاهده جمال حق می‌شود). از این رو امام زین‌العابدین‌علیه السلام به پیشگاه خداوند عرض می‌کند: (و انِّک لا تَحتَجب عن خَلقک اِلا أن تحَجبهم الأعمال دونک)؛ مفاتیح الجنان، دعای ابوحمزه ثمالی..
حجاب کفر عمدی، مانع از این است که کافران، کلام الهی را ادراک کنند. قرآن می‌فرماید: (وای به حال منکران! آنان که روز جزا را تکذیب می‌کنند، در صورتی که آن روز را کسی تکذیب نمی‌کند، مگر ظالمان و بدکاران ستیزه گر که وقتی آیات ما بر آنها تلاوت شود، گویند: این سخنان افسانه پیشینیان است! چنین نیست، بلکه ظلم و بدکاری‌هایشان بر دل‌های آنان غلبه کرده است)مطففین (83)، آیات 10 - 14..
به همین جهت در آیه‌ای دیگر می‌فرماید: (وَ لَوْ نَزَّلْنا عَلَیْکَ کِتاباً فِی قِرْطاسٍ فَلَمَسُوهُ بِأَیْدِیهِمْ لَقالَ الَّذِینَ کَفَرُوا إِنْ هذا إِلاَّ سِحْرٌ مُبِینٌ)؛ انعام (6)، آیه 7.؛ (و اگر فرستاده بودیم بر تو کتابی در کاغذی آن را با دست‌هایشان لمس می‌کردند، باز کافران می‌گفتند: این نیست مگر جادوی آشکار).
در مورد عمل بد و گناه نیز همین طور است. انسان با تکرار گناه و انس با آن، گوش شنوایی نسبت به مطالب خلاف آن نخواهد داشت. هر بار تکرار گناه موجب رسوخ بیشتر علاقه و شیفتگی به عمل باطل می‌گردد و انسان را از فضای مصلحت دورتر و به کانون میل نزدیک‌تر می‌کند و در نتیجه به جایی می‌رساند که هر آیت و نشانه خلاف این خواست و میل را دروغ بداند؛ بلکه به سخره بگیرد؛ از این رو قلب چنین شخصی اصولاً از درک و شهود آیات الهی محروم می‌شود. نظیر جسمی که به دلیل خوردن سم مبتلا به اسهال شده و بهترین میوه‌های شیرین به حال او ضرر دارد؛ بلکه بیماریش را تشدید می‌کند.
قرآن در این مورد می‌فرماید: (وَ نُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْآنِ ما هُوَ شِفاءٌ وَ رَحْمَةٌ لِلْمُؤْمِنِینَ وَ لا یَزِیدُ الظَّالِمِینَ إِلاَّ خَساراً)/28 ³½C ,)71( ¾Ao؛ (و از قرآن، آنچه شفا و رحمت است برای مؤمنان، نازل می‌کنیم و ستمگران را جز خسران و زیان نمی‌افزاید).
و در آیه دیگر می‌خوانیم: (ثُمَّ کانَ عاقِبَةَ الَّذِینَ أَساؤُا السُّوای‌ أَنْ کَذَّبُوا بِآیاتِ اللَّهِ وَ کانُوا بِها یَسْتَهْزِؤُنَ)؛ روم (30)، آیه 10.؛ (پس فرجام آنان که بد کردند، تکذیب آیات خدا شده و آنان کسانی بودند که آیات را استهزا می‌کردند). (قرآن شناسی، صالح قنادی با همکاری جمعی از محققان، کد: 13/500005)