آیا نمونه هایی از توسل وهابیت وجود دارد؟

وهابیت، فرقه‌ای از اهل سنت که در عربستان در اواخر سده دوازدهم و اوائل قرن سیزدهم قمری، در منطقه نجد توسط محمد بن عبدالوهاب تأسیس شد. پیروان این فرقه را وهابی می‌گویند. وهابیان در فروع دین، تابع احمد بن حنبل‌‌ هستند و بیشتر آنان در شبه جزیره عربستان سکونت دارند. پیشوایان فکری این فرقه، ابن‎تیمیه، ابن قیم و محمد بن عبدالوهاب هستند.

توسّل از آموزه‌های اعتقادی شیعه و اکثریت مسلمانان، به معنای واسطه قرار دادن شخص یا چیزی نزد خداوند است برای تقرب به او و برآورده شدن حاجت‌ها. توسل با آموزه شفاعت پیوند نزدیکی دارد و این دو آموزه معمولاً همراه یکدیگر ذکر می‌شوند.

موسی بن جعفر معروف به امام موسی کاظم و ملقب به کاظم و باب الحوائج (۱۲۸-۱۸۳ق) هفتمین امام شیعیان.

موسی بن جعفر معروف به امام موسی کاظم و ملقب به کاظم و باب الحوائج (۱۲۸-۱۸۳ق) هفتمین امام شیعیان.

تاریخ بغداد (یا تاریخ مدینة‌السّلام)، اثری بسیار مهم به عربی در شرح حال عالمان و محدّثان و بزرگان بغداد، تألیف خطیبِ بغدادی، عالم قرن پنجم است.

ابو الفرج جمال الدین عبد الرحمن بن علی بن محمد جوزی قرشی تیمی بکری بغدادی (۵۱۱- ۵۹۷ ق/ ۱۱۱۷- ۱۲۰۱ م) مورخ، واعظ، مفسر و فقیه حنبلی، نسب وی به محمد فرزند ابوبکر، نخستین خلیفه، می‌رسد، شهرت وی به ابن جوزی به سبب نسبت جد او به بارانداز جوزه در بصره یا محله جوز در غرب بغداد است.

موسی بن جعفر معروف به امام موسی کاظم و ملقب به کاظم و باب الحوائج (۱۲۸-۱۸۳ق) هفتمین امام شیعیان.

موسی بن جعفر معروف به امام موسی کاظم و ملقب به کاظم و باب الحوائج (۱۲۸-۱۸۳ق) هفتمین امام شیعیان.

او ازپیامبران اولواالعزم، دارای شریعت و کتاب مستقل (به نام تورات) و دعوت جهانی بود. او از نسل حضرت ابراهیم (ع) است و با شش واسطه به آن حضرت می‌رسد.

حدیث صحیح این عنوان از اصطلاحات علم درایه می باشد و از اقسام خبر واحد می باشد.

حضرت ابراهیم علیه السلام مشهور به ابراهیم خلیل، دومین پیامبر اولوالعزم، نیای بزرگ عرب از طریق پسرش حضرت اسماعیل(ع) و بنی اسرائیل از طریق پسر دیگرش حضرت اسحاق (ع) است.

ابوعلی ممکن است اسم یا کنیه برای اشخاص ذیل باشد: • ابوعلی ابن‌شاذان، اِبْن‌ِ شاذان‌، ابوعلی‌ حسن‌ بن‌ احمد بن‌ ابراهیم‌ بن‌ حسن‌ بن‌ محمد ابن‌ شاذان‌ بزاز (۳۳۹- ۴۲۵ق‌/۹۵۰-۱۰۳۴م‌)، محدّث‌ اشعری‌ و حنفی‌ بغدادی‌• ابوعلی بلعمی، ابوعلی محمد بن محمد بلعمی مترجم کتاب تاریخ طبری است و دومین وزیر از خاندان بلعمیان• ابو علی جوانی، جَوّانی، ابوعلی‌ شرف‌الدین‌ محمد بن‌ سعد بن‌ علی‌ حسینی‌، نقیب‌، نسب‌شناس‌، شاعر، جغرافیانگار و مورخ سده ششم• ابوعلی جوزجانی، جوزجانی‌، ابوعلی‌ حسن‌ بن‌ علی‌، از عرفای‌ بزرگ‌ خراسان‌ در قرن‌ سوم‌• ابو‌علی سینا، ابوعلی سینا از بزرگترین دانشمندان ایرانی• ابوعلی محمد بن اشعث کوفی، یکی از راویان شیعه در قرن چهارم ه.ق• ابوعلی مسکویه، احمد بن محمد رازی (د ۴۲۱ ق/ ۱۰۳۰ م)، مورخ، فیلسوف، پزشک و ادیب پرآوازه ایرانی• ابوعلی ابن‌بنا، ابن بنا عالم‌ علوم‌ قرآنی‌ ، محدث‌، فقیه ‌ و استاد در انواع‌ علوم‌• ابوعلی ابن‌عراق، اِبن عِراق‌، ابوعلی‌ شمس‌الدین‌ محمد بن علی‌ بن عبدالرحمان‌ (۸۷۸ - صفر ۹۳۳ق‌/۱۴۷۳- نوامبر ۱۵۲۶م‌)، عارف ‌ و شاعر• ابوعلی بزاز، ابوعلی حسن بن احمد بن ابراهیم بن شاذان، محدث و متکلم اشعری قرن چهارم و پنجم• ابوعلی بلخی، بلخی، ابوعلی عبدالله بن محمد بن علی، محدث و مؤلف• ابوعلی جبائی، جُبّائی، ابوعلی محمد بن عبدالوهاب، متکلم مشهور معتزلی قرن سوم• ابوعلی حائری، حائری، ابوعلی محمد بن اسماعیل، عالم رجالی و فقیه امامی سده دوازدهم و سیزدهم• ابوعلی رستغفنی، ‌رُستُغفَنی، ابوالحسن علی‌ بن سعید، متکلم ماتریدی و فقیه حنفی• ابوعلی عمر الشریف، ابوعلی عمر الشریف امیر الحاج عراقیان، واسطه بازگرداندن حجرالاسود به کعبه• ابوعلی غلام الهراس، ابوعلی غلام الهراس ملقب به امام الحرمین (م. ۴۶۸ق.)، از استادان فن قرائت• ابوعلی فضل بن حسن طبرسی، علامه بزرگوار شیعه و صاحب تفسیر کبیر مجمع البیان• ابوعلی قلندر پانی‌پتی، بوعلی قلندر، شرف‌الدین پانی پتی، از عارفان و شاعران شبه قاره در قرن هفتم و هشتم• ابوعلی ابن جنید اسکافی، ابن جُنَیْدِ اِسْکافی‌، ابوعلی‌ محمد بن احمد کاتب‌ اسکافی‌، فقیه‌ و متکلم‌ امامی‌ سده ۴ق‌/۱۰م‌

زمان وقوع یک پدیده را، تاریخ گویند. از عنوان تاریخ در فقه در باب هایى نظیر طهارت، حج، نکاح و ارث و نیز در اصول فقه سخن رفته است.

تَرْجُمه، گردانیدن گفتار یا نوشتاری از زبانی به زبان دیگر؛ یا تحویل و تبدیل بیانی به بیان دیگر برای روشن‌تر کردن مفهوم سخن است.

بغداد پایتخت کنونی عراق. این شهر را منصور عباسی در سال ۱۴۲ق بنا کرد و به مدت پنج قرن پایتخت خلافت عباسی بود. حمایت‌های آل بویه، حضور ائمه، بزرگان شیعه، نواب اربعه و مراقد آن‌ها، وجود خاندان‌های شیعه و نقابت علویان از عوامل گسترش شیعه در بغداد است.

حَنبَلیّه، پیروان یکی از چهار مذهب فقهی مشهور اهل سنت، می‌باشد.مؤسّس مذهب حنبلی، ابوعبدالله احمد بن حنبل بن هلال شیبانی است. وى در سال ۱۶۴ در بغداد متولّد شد و در همان شهر، سال ۲۴۱ وفات یافت.این مذهب در بغداد ظهور کرد و به شام هم رفت. امروز مذهب غالب بر حجاز، قطر، فلسطین و بحرین، مذهب حنبلى است. [۱]

خِلال به کسر خاء نوعی چوب برای تمیز کردن لای دندان است.‏ از آن در بابهای طهارت، صوم و اطعمه و اشربه سخن گفته‏اند.

او ازپیامبران اولواالعزم، دارای شریعت و کتاب مستقل (به نام تورات) و دعوت جهانی بود. او از نسل حضرت ابراهیم (ع) است و با شش واسطه به آن حضرت می‌رسد.

توسّل از آموزه‌های اعتقادی شیعه و اکثریت مسلمانان، به معنای واسطه قرار دادن شخص یا چیزی نزد خداوند است برای تقرب به او و برآورده شدن حاجت‌ها. توسل با آموزه شفاعت پیوند نزدیکی دارد و این دو آموزه معمولاً همراه یکدیگر ذکر می‌شوند.

جعفر بن علی بن ابی طالب پسر امیرالمومنین و ام البنین که در واقعه کربلا حضور داشت و به همراه برادرانش عباس و عبدالله و عثمان در روز عاشورا به شهادت رسید.

قرآن، کتاب مقدس دین اسلام. به باور مسلمانان، قرآن کلام خداوند است که از طریق وحی بر پیامبر اسلام(ص) نازل شده است. آنها هم محتوای قرآن و هم الفاظ آن را نازل‌شده از سوی خداوند می‌دانند. قرآن به وسیله جبرئیل به پیامبر وحی می‌شده است. آیات قرآن در زمان پیامبر(ص) به صورت پراکنده بر روی پوست حیوانات، چوب درخت خرما، کاغذ و پارچه نوشته می‌‌شد. پس از پیامبر(ص) صحابه قرآن را به صورت یک‌جا جمع‌آوری کردند.

باب ممکن است به یکی از موارد زیر اشاره داشته باشد:

ابن (= پسر، فرزند)، واژه کهن‌ سامی‌ می‌باشد و از احکام فقهی آن به مناسبت در باب‌های صلاة، صوم، نکاح و ارث سخن رفته است.

نقل به معنای حالت حاصل از انتقال لفظ از معنای اصلی به معنای دیگر می‌باشد.

آن (دم- وقت)، یکی از مباحث فلسفه می‌باشد.

در مورد قبر مطالب متنوعی در آموزه های دینی مطرح شده است که به اهم آن ها در این مقاله اشاره می شود.

سند همان زنجیره ی راویان حدیث است كه متن را از معصوم خبر می دهند. قال ابن جماعه: و اخذه اما من السند و هو ما ارتفع و علا من سفح الجبل لان المسند یرفعه الی قائله، او من قولهم فلان سند ای معتمد، فسمی الاخبار عن طریق المتن سنداً لاعتماد الحفاظ فی صحه الحدیث و ضعفه الیه. [۱]