چهار نفر از این هفت نفر ایرانی بوده‌اند، که عبارتند از: 1 . عاصم. عاصم به اصطلاح از (موالی) است. در علم قرائت شاگرد ابوعبدالرحمن سلمی است و او شاگرد امیرالمؤمنین علی (ع) بوده است. قرائت عاصم را بهترین قرائات می‌دانند. در ریحانة الادب می‌نویسد: (اصل مصاحف را که نوعاً اصل معمولی در کتابت است، موافق قرائت عاصم نوشته و قرائات هریک از قرّاء دیگر را، با تعیین اسم قاری آن، با خط سرخ در حواشی می‌نوشتند). (ریحانة الادب 4، چاپ دوم، ص 426.) عاصم در کوفه می‌زیسته و در همان‌جا در گذشته است. صاحب مجالس المؤمنین و بعضی دیگر و از آن جمله علامه سید حسن صدر (تأسیس الشیعة لعلوم الاسلام/ 346.) به تشیع او تصریح کرده‌اند. وفاتش در حدود سال 130 هجری واقع شده است.
2 . نافع. ابن الندیم در الفهرست تصریح می‌کند که نافع، اصفهانی الاصل است و ساکن مدینه بوده است. در ریحانة الادب می‌نویسد که نافع بسیار سیاهرنگ بود و در فن قرائت، امام اهل مدینه بود و رأی و قرائت او مورد اعتماد ایشان بود. او قرائت خود را از یزید بن قعقاع که یکی از قراء دهگانه است اخذ کرد. نافع در سال 159 و یا 169 در گذشته است.
3 . ابن کثیر. ابن الندیم می‌گوید: (گفته شده است که ابن کثیر از اولاد ایرانیانی است که انوشیروان آنها را به یمن فرستاد تا حکومت را از حبشیان گرفتند و به سیف بن ذی یزن که به تظلم به دربار انوشیروان آمده بود سپردند).
در ریحانة الادب می‌نویسد: (ابن کثیر اصول قرائت را از مجاهد، از ابن عباس، از علی (ع) اخذ نمود. وفات ابن کثیر در سال 120 هجری واقع شده است).
4 . کسائی. مطابق آنچه در الفهرست ابن الندیم آمده است، نام وی علی است و پدرش حمزه بن عبدالله بن بهمن بن فیروز است. کسانی از مشاهیر ادب عربی و از اکابر نحویین است او معلم فرزند هارون بود. در سفر هارون به خراسان همراه وی بود و در ری درگذشت و از قضا، محمد بن حسن شیبانی، فقیه و قاضی القضاة معروف که او نیز همراه هارون بود، در همان روز درگذشت و در ری دفن شد. هارون گفت امروز فقه و عربیت را در ری دفن کردیم. وفات کسائی در اواخر قرن دوم هجری واقع شده است. کسائی نیز شیعه بوده است.
eporsesh.com
