چرا خداوند جهان را آفرید و دوباره می خواهد از بین ببرد؟

آفرینش جهان ماده مقدمه است برای آفرینش و آزمایش و به کمال رساندن انسان. وقتی هدف حاصل شد، یعنی انسان خلق شد و به کمال رسید( = قرب الهی) جهان ماده از بین می رود، ولی انسان برای همیشه می ماند، یعنی پس از مرگ وارد عالم برزخ می شود و پس از انقراض عالم و تمام شدن مدت عالم برزخ قیامت برپا می شود و انسان ها برای زندگی پایدار و ابدی زنده می شوند. قرآن می فرماید: "اوست که خلق کرد آسمان و زمین را در شش روز در حالی عرش او (مقرّ فرماندهی) بر آب بود، تا شما را بیازماید".(1) و فرمود: "اوست که تمام نعمت های زمین را برای شما (انسان ها) آفرید".(2) نیز فرمود: "آن چه را روی زمین است، زینت زمین قرار دادیم تا شما انسان ها را بیازماییم که کدام یک نیکوکارترید".(3)
بنابراین، جهان مادی خلقت از ابتدا برای آزمایش انسان ها و یک دوره گذرای از زندگی آفریده شده بود، نه برای بقا و جاودانگی. جهان ماده، جهان دگرگونی و زوال و نیستی است و قابلیت بقا و جاودانگی ندارد، پس باقی نمی ماند، به همین جهت خداوند فرموده که هر آنچه در زمین است، فانی است.
موجودات برای این آفریده شده بودند که زمینة آفرینش انسان فراهم شود و بشر آفریده شود تا خدا را عبادت کند و بدین وسیله به کمال نهایی و بهشت برین راه یابد، البته با اختیار خودش. انسان موجود ابدی و همیشگی است. امیرمؤمنان(ع) خطاب به مردم فرمود: "إنّما خُلقتم للبقاء لا للفناء؛ برای ماندن و بقا آفریده شده اید، نه برای فانی شدن و از بین رفتن".(4) نیز فرمود: "برای آخرت آفریده شده اید، نه برای دنیا و برای بقا خلق شده اید، نه برای فنا و نیستی".(5) البته نه بقای مادی که کل جهان ماده دچار زوال و فنا است، بلکه حقیقت وجود انسان (که روح انسانی است) همیشه باقی می ماند.
پی نوشت ها:
1. هود (11) آیة 7.
2. بقره (2) آیة 29.
3. کهف (18) آیة 7.
4. غررالحکم، ج 3، ص 75، مادة خلق.
5. همان، ص 66.
www.eporsesh.com