اگر بعد از این زندگی محدود و موقّت دنیا جهان دیگری نبود چه می شد؟

اگر زندگی این جهان را بدون جهان دیگر در نظر بگیریم بی معنی و پوچ خواهد بود.درست به این می ماند که زندگی دوران جنین را بدون زندگی این دنیا فرض کنیم.کودکی که در شکم مادر قرار دارد، و در این زندان محدود و تاریک ماه ها زندانی می شود اگر عقل و خردی داشته باشد و درباره زندگی جنینی فکر کند به راستی تعجّب خواهد کرد.چرا من در این زندان تاریک محبوسم؟ آخر عمر من چه نتیجه ای خواهد داشت؟از کجا آمده ام آمدنم بهر چه بود؟
امّا اگر به او آگاهی دهند که این یک دوران مقدّماتی است اعضای تو در اینجا شکل می گیرد، نیرومند می شود، و آماده تلاش و حرکت در یک دنیای بزرگ.بعد از گذشتن نه ماه، فرمان آزادی تو از این زندان صادر می شود، در دنیایی گام می گذاری که آفتاب درخشان و ماه تابان، درختان سرسبز و نهرهای آب روان و انواع مواهب در آن است، آن گاه نفس راحتی می کشد می گوید، حالا فهمیدم فلسفه وجود من در این جا چیست!این یک مرحله مقدّماتی است، این یک سکوی پرش است، این کلاسی است برای رسیدن به یک دانشگاه بزرگ.
امّا اگر رابطه زندگی جنینی با زندگی این دنیا بریده شود همه چیز تاریک و بی معنی خواهد شد، زندانی وحشتناک و بی هدف، زندانی آزاردهنده و بی نتیجه.(1)
پس اگر معاد و قیامتی نباشد خلقت عبث است. قرآن کریم صراحتا به این مطلب اشاره فرموده است: (أفَحسَبتُم أنّما خَلَقناکُم عَبَثَاً و أنَّکم إلینا لا تُرجعُون) ؛ مگر پنداشتید که شما را بیهوده آفریده ایم و به سوی ما بازگردانده نمی شوید؟(2)
این آیه شریفه به روشنی دلالت دارد بر اینکه اگر معاد و بازگشت به سوی خدا متعال نباشد آفرینش انسان در این جهان بیهوده خواهد بود ولی خدای حکیم کار عبث و بیهوده انجام نمی دهد.
از طرف دیگر مقتضای عدل الهی این است که نیکوکاران را پاداش و تبهکاران را مجازات کند چون در این جهان این امر به طور کامل نمی تواند تحقق پیدا کند ناچار جهان دیگری بر پا خواهد کرد تا عدالت خویش را عینیت بخشد. و اگر این کار را نکند مرتکب ظلم شده و ظلم از خدای متعال قبیح و محال است.
خداوند در این رابطه در قرآن کریم می فرماید: (أم حَسِبَ الذینَ اجترَحوا السَّیِّاتِ أن نَجعَلَهُم کَالذَّینَ آمنوا وَ عَمِلوا الصالحاتِ سواءً مَحیاهُم و مَماتُهُم ساءَ ما یَحکُمُونَ. و خَلَقَ اللهُ السَمواتِ و الأرضَ بِالحَق وَ لِتجزی کُلُّ نَفسٍ بِما کَسَبَت وَ هُم لا یُظلمونَ)؛ مگر کسانی که مرتکب کارهای بد شدند چنین پنداشتند که ما آنان را مانند کسانی که ایمان آورده و کارهای شایسته انجام داده اند قرار خواهیم داد و به گونه ای که زندگی و مرگ هر دو دسته یکسان باشد (و همان گونه ای که در نعمتها و بلاها و شادیها و غمهای این جهان، شریکند بعد از مرگ هم فرقی نداشته باشند؟) اینان بد قضاوتی می کنند! و خدای متعال آسمانها و زمین را به حق (و دارای هدف حکیمانه) آفریده و تا اینکه هر کس به آنچه به دست آورده جزا داده می شود و به ایشان ستم نشود.(3)

پی نوشتها:
1. 50 درس اصول عقائد برای جوانان، مکارم شیرازی، ص322
2. سوره مومنون، آیه 115.
3. سوره جاثیه، آیات 21-22
منبع:سایت انوار طاها