یاد قیامت یکی از عوامل مؤثر در وارستگی انسان است؛ کسی که معاد را فراموش نکند پارسا خواهد بود؛ زیرا همة اعمال و رفتارش را تحت مراقبت ویژه قرار می دهد و سعی و تلاش همه جانبه دارد تا آنها را بر خشنودی خداوند استوار ساخته، در مدار شهوات، آرزوهای باطل و هوس‌های شیطانی نگردد. خدای سبحان به بنده پارسا و پیامبر برگزیدة خویش داود(ع) فرمان می دهد تا بر اساس حق و عدم پیروی از هوس داوری کند؛ زیرا هوس پرستی زمینه گمراهی است: (یا داوُد إنّا جعلناک خَلیفةً فی الارض فَاحْکُم بَین النّاس بالحقّ ولاتَتَّبِع الهَوی فَیُضِلُّکَ عَن سَبیل الله إِنَّ الَّذِین یَضلّون عَن سبیل الله لَهُم عذاب شَدید بِما نَسوا یَوم الحساب) ص/26؛ [ای داود ما تو را در روی زمین مقام خلافت دادیم تا میان خلق خدا به حق حکم کنی و هرگز از هوای نفس پیروی نکنی، که تو را از راه خدا گمراه می سازد و آنان که از راه خدا گمراه می شوند چون روز حساب و قیامت را فراموش کرده اند به عذاب سخت معذّب خواهند شد. سرانجام گمراهی، عذاب دردناک و سبب آن، فراموشی روز حساب است.]
امیر المؤمنین(ع) به این نکته زیبا توجّه داده و فرموده است: هراسناک ترین چیزی که می ترسم دامنگیر شما گردد دو چیز است: پیروی از هوای نفس و آرزوی دراز؛ اما زیان پیروی از هوای نفس آن است که راه حق و حقیقت را می بندد و اما زیان آرزوی طولانی آن است که سبب فراموشی آخرت خواهد شد: (إنّ أخوف ما أخاف علیکم إثنان: إتّباع الهوی و طول الامل؛ فأمّا إتّباع الهوی فیصدّ عن الحقّ و أمّا طول الامل فیُنسی الآخرة) (نهج البلاغه، خطبه 42.) پس انسان اگر از قید و بند هوا بگریزد، قهراً برنامه‌های اخروی را با کمک عقل تنظیم می کند.
www.eporsesh.com
