بهشت و جهنم در نتیجه اعمال انسان است و خدا ملاک‌های روشنی در مورد بهشتی یا جهنمی بودن ارائه نموده است، مثلاً ایمان به خدا و دوست داشتن اهل بیت و انجام وظایف دینی از قبیل نماز، روزه، نیکی به انسان‌ها و کلیه فروع دین، باعث بهشتی بودن فرد می شود و باالعکس ترک و اجبات دینی باعث جهنمی شدن می گردد. می توان با رجوع به کتب دینی عوامل خوشبختی یا بدبختی در آخرت و دوزخ را شناخت. با شناخت آنها و در راه سعادت جاودانه قدم برداشت.
ملاک و معیار بهشتی یا دوزخی بودن مهم است، اما این که چه کسی بهشتی یا دوزخی است، معلوم نیست. به همین خاطر حق نداریم فردی را بهشتی یا جهنمی بدانیم و فقط می توانیم طبق آموزه‌های دینی ملاک‌های بهشتی یا جهنمی بودن را ذکر کنیم.
البته به بهشتی بودن بزرگان مثل ائمه اطهار و حضرت عباس(ع) و زینب کبری(س) یقین داریم، هم چنین به جهنمی بودن افرادی مثل معاویه، یزید و شمر نیز اعتقاد راسخ داریم. اما در مورد انسان‌های عادی که بین این دو گروه قرار دارند، نمی‌توانیم حکم قطعی صادر کنیم. در عین حال انسان هایی که دارای ایمان و اعتقاد و اعمال صالح هستند و در ضمن برخی از گناهان را مرتکب شده‌اند، طبق عدل الهی، به اندازه گناه و کارهای ناپسند، دچار عذاب می شوند، سپس وارد بهشت می گردند و یا مورد رحمت الهی واقع می شوند. اما اگر کسی به دلیل تعصّب و لجاجت ولایت پیامبر یا اهل بیت را قبول نداشته و یا این که واجباتی مثل نماز (که در مورد آن خیلی تأکید شده) را عمداً ترک نماید، جنهمی است، مگر این که توبه نماید و انجام اعمال شایسته را پیشه کند. از طرف دیگر انسانی که به وظایف دینی خود عمل می نماید، نباید معذور شده و خود را بهشتی تلقی نماید، بلکه همواره باید خود را مقصر و گناهکار بداند، زیرا هیچ کس توانایی شکر همه نعمت‌های الهی را ندارد. همیشه باید از خداوند طلب عفو نموده و آرزوی بهشت را داشته باشیم.
www.eporsesh.com
