آیا معنویت بدون دین اشکالی دارد؟

اگر معنویت بدون دین می توانست روح من را راضی کند اشکالی نداشت ، اما نمی تواند . عدم توانایی آن هم در دراز مدت مشخص می شود . یک استدلال خیلی ساده ای است که چرا دین نیاز است . همه ی ما پیچیدگی فوق العاده ی انسان را می دانیم . ابعاد جسمی انسان چقدر پیچیده است و چند تخصص برای احتیاجات مادی انسان نیاز است . فقط یک چشم انسان، ده ها فوق تخصص نیاز دارد . تمام اندام های دیگر هم به همین صورت است . خوب روح انسان چقدر پیچیده است و چقدر تخصص برای طراحی آن نیاز دارد ؟ همه ی معنویت ها به یک خدایی اعتقاد دارند . شاید خدای ما نباشد اما همیشه معنویت به یک موجود ماورائی باز می گردد . اگر خدایی است که مهربان هم است ما را با این همه نیازهای پیچیده رها می کند که با روش آزمون و خطایی که معلوم نیست چند نسل باید بگذرد جواب آن را بدست بیاوریم ؟ یک آیه ای قرآن دارد که یکی از بهترین استدلال های بحث نبوت و دین است. به این مضمون که هر انسانی این مسئله را تجربه کرده که گاهی اوقات دل او یک چیزی را می خواهد که بعداً متوجه می شود و می گوید که ای کاش این کار را نمی کردم . آیه می گوید شما خیلی چیزها را دوست دارید و شما را راضی می کند اما در دراز مدت متوجه می شوید که چقدر از این رضایت موقت ضرر کرده اید . یک نفر ممکن است جلوی شمع بنشیند او را هم راضی کند و از مسئله نیز لذت ببرد . اما این در دراز مدت لذت نیست . نگاه دراز مدت وعمیق داشتن موجب می شود که استدلال این شخص را از او بگیرد .