اختلاف
اختلاف ضد اتفاق است.
وجه اختلاف تعبیرها، اختلاف ادله و فهم و استنباط فقیه از مفاد آنها است، مثلاً در جایی که دلالت ادلّه بر حکمِ مسأله، صریح و قطعی نیست، اما به نظر فقیه حکم آن روشن و دلالتِ دلیل بر آن قوی است، تعبیر به (اقوی) می کند; و در جایی که حکم مسأله واضح و روشن است، به گونه ای که فقیه را متمایل به اظهار فتوا می کند (هر چند که دلالت دلیل قوی نیست) در چنین مواردی تعبیر به (بعید نیست) یا تعبیر به (ظاهراً چنین است) می کند. در جایی که دلالت ادلّه بر حکم، بطوری ظهور دارد که فقیه را در مرز فتوا قرار می دهد (گرچه حتمی نیست) اما شبهه قوی بر وجوب یا حرمت وجود دارد، در این موارد تعبیر به (احتیاط واجب...) می کند و اگر شبهه قوت ندارد، تعبیر به (احوط) یا (احتیاط) (به نحو مطلق) می کند و هکذا.